کسی که سخن دروغ و عمل به آن‌ را ترک نکند، پس خدا هیچ نیازی ندارد که او غذا و آبش را کنار بگذارد

«مَنْ لَمْ یدَعْ قَوْلَ الزُّورِ وَالْعَمَلَ بِهِ فَلَیسَ لِلهِ حَاجَهٌ فِی أَنْ یدَعَ طَعَامَهُ وَشَرَابَهُ».[۱]

«کسی که سخن دروغ و عمل به آن‌ را ترک نکند، پس خدا هیچ نیازی ندارد که او غذا و آبش را کنار بگذارد».

[۱]– بخاری، ۱۷۷۰٫