کسانی که بدون حساب وارد بهشت می شوند

نخستین گروه از امت اسلام که وارد بهشت می‌شود، کسانی هستد که در ایمان، تقوی، عمل صالح و پایداری بر دین حق، در رتبه‌ی والایی قرار دارند. آن‌ها به‌ صورت یک صف داخل بهشت می‌شوند. آغاز و پایان صف، همزمان وارد بهشت می‌شوند. چهره‌ی آنان مانند ماه درخشان است.
امام بخاری در صحیح خود از ابوهریره رضی الله عنه روایت می‌کند که‌ رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود:
«أَوَّلُ زُمْرَهٍ تَلِجُ الْجَنَّهَ صُوَرُهُمْ عَلَى صُورَهِ الْقَمَرِ لَیْلَهَ الْبَدْرِ لَا یَبْصُقُونَ فِیهَا وَلَا یَمْتَخِطُونَ وَلَا یَتَغَوَّطُونَ فِیهَا آنِیَتُهُمْ وَأَمْشَاطُهُمْ مِنْ الذَّهَبِ وَالْفِضَّهِ وَمَجَامِرُهُمْ مِنْ الْأَلُوَّهِ وَرَشْحُهُمْ الْمِسْکُ وَلِکُلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ زَوْجَتَانِ یُرَى مُخُّ سَاقِهِمَا مِنْ وَرَاءِ اللَّحْمِ مِنْ الْحُسْنِ لَا اخْتِلَافَ بَیْنَهُمْ وَلَا تَبَاغُضَ قُلُوبُهُمْ قَلْبٌ وَاحِدٌ یُسَبِّحُونَ الله متعال بُکْرَهً وَعَشِیًّا».
«چهره‌ی نخستین گروهی که وارد بهشت می‌شوند، مانند ماه تمام است. آنان در بهشت نه آب دهن می‌اندازند و نه آب بینی و نه نیازی به قضای حاجت دارند. ظرف‌ها و شانه‌هایشان از طلا و نقره است. عرق بدن‌شان مانند عنبر خوشبو است و هر کدام‌شان دو همسر دارند که از زیبایی و لطافت بدن، مغز استخوان پاهایشان از بیرون دیده می‌شود. میان بهشتیان هیچ‌گونه اختلاف و کدورتی وجود ندارد. دل‌هایشان یک دل است «یعنی همه همدل و خیرخواه همدیگر هستند» صبح و شام به تقدیس و تسبیح الله متعال مشغول‌اند».
بخاری از سهل بن سعد رضی الله عنه روایت می‌کند که‌ رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود:
«لَیَدْخُلَنَّ الْجَنَّهَ مِنْ أُمَّتِی سَبْعُونَ أَلْفًا أَوْ سَبْعُ مِائَهِ أَلْفٍ لَا یَدْرِی أَوَّلُهُمْ حَتَّى یَدْخُلَ آخِرُهُمْ وُجُوهُهُمْ عَلَى صُورَهِ الْقَمَرِ لَیْلَهَ الْبَدْرِ».
«هفتاد هزار یا هفتصد هزار نفر از امت من، همزمان وارد بهشت می‌شوند. چهره‌ی آن‌ها مانند ماه تمام می‌درخشد».
و از روایات صحیح ثابت است که الله متعال همراه با هر کدام از این هفتاد هزار نفر، هفتاد هزار نفر دیگر را به‌ رسولش می‌بخشد. در مسند احمد با سند صحیح از ابوبکر رضی الله عنه نقل شده است که‌ رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود:
«أُعْطِیتُ سَبْعِینَ أَلْفًا یَدْخُلُونَ الْجَنَّهَ بِغَیْرِ حِسَابٍ وُجُوهُهُمْ کَالْقَمَرِ لَیْلَهَ الْبَدْرِ وَقُلُوبُهُمْ عَلَى قَلْبِ رَجُلٍ وَاحِدٍ فَاسْتَزَدْتُ رَبِّی عَزَّ وَجَلَّ فَزَادَنِی مَعَ کُلِّ وَاحِدٍ سَبْعِینَ أَلْفًا ».
«این هدیه‌ به من عنایت شده که هفتاد هزار نفر از امتم بدون حساب و کتاب وارد بهشت می‌شوند. چهره‌هایشان مانند ماه تمام است. همدل و همنوا هستند و من از پروردگارم خواهان عنایات بیشتری شدم. پروردگار همراه با هر یک از آنان، هفتاد هزار افزون بر من عطا فرمود».
در مسند احمد، سنن ترمذی و صحیح ابن حبان از ابو امامه رضی الله عنه با سند صحیح ثابت است که رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود:
«وَعَدَنِی رَبِّی أَنْ یُدْخِلَ الْجَنَّهَ مِنْ أُمَّتِی سَبْعِینَ أَلْفًا لَا حِسَابَ عَلَیْهِمْ وَلَا عَذَابَ مَعَ کُلِّ أَلْفٍ سَبْعُونَ أَلْفًا وَثَلَاثُ حَثَیَاتٍ مِنْ حَثَیَاتِ رَبِّی».
«پروردگار به‌ من وعده داد که هفتاد هزار نفر از امتم را بدون محاسبه و عذاب به بهشت وارد کند که‌ همراه‌ هر کدام از آن‌ها، هفتاد هزار نفر و سه مشت پُر از مشت‌های پروردگارم، هستند».
مشخصات این هفتاد هزار نفر در احادیث به شرح زیر نقل شده است: از ابن عباس رضی الله عنه روایت شده‌ است که‌ پیامبر صلی الله علیه و سلم فرمود:
«عُرِضَتْ عَلَیَّ الْأُمَمُ فَأَخَذَ النَّبِیُّ یَمُرُّ مَعَهُ الْأُمَّهُ وَالنَّبِیُّ یَمُرُّ مَعَهُ النَّفَرُ وَالنَّبِیُّ یَمُرُّ مَعَهُ الْعَشَرَهُ وَالنَّبِیُّ یَمُرُّ مَعَهُ الْخَمْسَهُ وَالنَّبِیُّ یَمُرُّ وَحْدَهُ. فَنَظَرْتُ فَإِذَا سَوَادٌ کَثِیرٌ قُلْتُ: یَا جِبْرِیلُ هَؤُلَاءِ أُمَّتِی؟ قَالَ: لَا وَلَکِنْ انْظُرْ إِلَى الْأُفُقِ فَنَظَرْتُ فَإِذَا سَوَادٌ کَثِیرٌ قَالَ: هَؤُلَاءِ أُمَّتُکَ وَهَؤُلَاءِ سَبْعُونَ أَلْفًا قُدَّامَهُمْ لَا حِسَابَ عَلَیْهِمْ وَلَا عَذَابَ قُلْتُ: وَلِمَ؟ قَالَ: کَانُوا لَا یَکْتَوُونَ وَلَا یَسْتَرْقُونَ وَلَا یَتَطَیَّرُونَ وَعَلَى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ. فَقَامَ إِلَیْهِ عُکَّاشَهُ بْنُ مِحْصَنٍ فَقَالَ: ادْعُ اللَّهَ أَنْ یَجْعَلَنِی مِنْهُمْ قَالَ: اللَّهُمَّ اجْعَلْهُ مِنْهُمْ ثُمَّ قَامَ إِلَیْهِ رَجُلٌ آخَرُ قَالَ: ادْعُ اللَّهَ أَنْ یَجْعَلَنِی مِنْهُمْ قَالَ: سَبَقَکَ بِهَا عُکَّاشَهُ ».
«تمام امت‌ها به من نشان داده شدند. برخی از پیامبران همراه امتی، برخی همراه با چند نفر، برخی با ده و برخی با پنج نفر و برخی تنها بودند. ناگهان جمعیت زیادی را دیدم. گفتم: ای جبرئیل! این‌ها امت من هستند؟ گفت: خیر. اما به سمت افق نگاه کن. نگاه کردم، جمعیت زیادی را دیدم. جبرئیل گفت: این‌ها امت تو هستند و این هفتاد هزار نفر که پیشاپیش آن‌ها هستند، هیچ‌گونه حساب و کتاب و هیچ‌گونه عذابی برای آن‌ها نیست. گفتم: چرا؟ جبرئیل گفت: آن‌‌ها اعضای بدنشان‌ را داغ نمی‌کنند، تعویذ «افسون» نمی‌خواهند، فال نمی‌گیرند و بر پروردگارشان توکل می‌کنند. عکاشه فرزند محصن بلند شد و گفت: ای پیامبر دعا کن تا من از این گروه باشم. رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: بارالها! عکاشه را از آنان قرار بده. شخص دیگری بلند شد و گفت: ای رسول خدا صلی الله علیه و سلم! دعا کن تا من نیز از این گروه باشم. رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: عکاشه از تو پیشی گرفت».