چگونگی کفر به طاغوت

 

شیخ محمد بن عبدالوهاب می‌فرماید: «فأما صفه الکفر بالطاغوت فهو أن تعتقد بطلان عباده غیر الله، وتترکها وتبغضها، وتکفر أهلها، وتعادیهم.وأما معنى الإیمان بالله فهوأن تعتقد أن الله هو الإله المعبود وحده دون من سواه، وتخلص جمیع أنواع العباده کلها لله، وتنفیها عن کل معبود سواه، وتحب أهل الإخلاص وتوالیهم، وتبغض أهل الشرک وتعادیهم». [۱]

ترجمه: «اما صفت کفر به طاغوت عبارت است از اینکه به بطلان اعتقاد عبادت غیر الله باور داشته باشی  و (طواغیت) را ترکشان کنی و بغضشان بورزی و اهلشان را تکفیر کنی (یعنی خود و اتباعشان) و دشمنی شان کنی.  اما معنی ایمان به الله این است که عقیده ات اینگونه باشد که الله خودش معبود بر حق است و به تنها  هیچ کسی و هیچ چیزی دیگر حق آن را ندارند و همۀ انواع عباداتت برای الله باشد، خالصانه و سپس نفی همۀ عبادت ها برای غیر الله را انجام بدهی. و باید اهل اخلاص و توحید را دوست بداری و با آنان دوستی بنمایی و باید به اهل شرک بغض بورزی و آنان را دشمنی کنی».

این ملت ابراهیم است، هرکسی این را دوست ندارد بی شک خودش را بی‌عقل نموده است. این همان مطلبی است که الله در مورد آن سخن فرموده است:

﴿ قَدْ کَانَتْ لَکُمْ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ فِی إِبْرَاهِیمَ وَالَّذِینَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنکُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِن دُونِ اللَّهِ کَفَرْنَا بِکُمْ وَبَدَا بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمُ الْعَدَاوَهُ وَالْبَغْضَاءُ أَبَدًا حَتَّىٰ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ إِبْرَاهِیمَ لِأَبِیهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَکَ وَمَا أَمْلِکُ لَکَ مِنَ اللَّهِ مِن شَیْءٍ ۖ رَّبَّنَا عَلَیْکَ تَوَکَّلْنَا وَإِلَیْکَ أَنَبْنَا وَإِلَیْکَ الْمَصِیرُ ﴾ [ممتحنه: ۴]

«یقیناً برای شما سر مشق خوبی در (زندگی) ابراهیم و کسانی که با او بودند وجود دارد، آنگاه که به قوم خود گفتند: «ما از شما و از آنچه غیر از الله می‌پرستید بیزاریم، به شما کافر (و منکر) شده ایم، و میان ما و شما برای همیشه عداوت و دشمنی آشکار شده است، تا این که به الله یگانه ایمان آورید – مگر آن سخن ابراهیم که به پدرش (آزر) گفت: «البته من برایت آمرزش طلب می‌کنم، و در برابر الله برای تو اختیار چیزی را ندارم» – پروردگارا! بر تو توکل کردیم، و به سوی تو روی آوردیم، و بازگشت (همه) به سوی توست».

[۱]– مجموعه رسائل فی التوحید والإیمان (مطبوع ضمن مؤلفات الشیخ محمد بن عبد الوهاب، الجزء الأول)