گفته شد که ایمان شامل قول و عمل است. یعنی قول قلب و قول زبان و عمل قلب و عمل جوارح. قول قلب که تصدیق است و قول زبان که تلفظ به حکم اسلام و شهادتین میباشد. عمل قلب، نیز نیت و اخلاص و عمل جوارح، فرمانبرداری در انجام اطاعت میباشد.
هرگاه که این چهار مرتبه زایل شد، ایمان از بین میرود و اگر تصدیق قلبی از بین رود، بقیه مراتب نیز فایدهای ندارد و تصدیق قلبی شرط انعقاد و نافع بودن ایمان است. نمونه شخصی که قول قلب خود را از دست داده باشد، کسی است که اسماء و صفات خداوند و پیام پیامبران و کتب آسمانی را تکذیب کند و اگر عمل قلب از بین برود، ولی هنوز تصدیق وجود داشته باشد، اهل سنت بر این امر اجماع دارند که ایمان در این حالت کاملاً از بین میرود. چون که تصدیق بدون وجود عمل قلب که شامل محبت و فرمانبرداریست، بیفایده است. همانگونه که به ابلیس، فرعون و قوم او و یهود و مشرکین فایدهای نرساند در حالی که آنها به صدق پیامبران معتقد بودند و مخفیانه و آشکارا آنرا اعلان میکردند و میگفتند که او دروغگو نیست و لیکن ما به دنبال او نمیرویم و به او ایمان نمیآوریم.