چرا اسلام خوردن گوشت خوک را حرام کرده است؟

اسلام اولین دینی نیست که خوردن گوشت خوک حرام کرده است بلکه آیین یهودی نیز آن را تحریم نموده است و تا اکنون هیچ یهودی در اروپا و آمریکا،     مگر استثناء گوشت خوک را مصرف نمیکند و کسی آن را بر یهود ایراد نگرفته بلکه غرب عادات دین یهود را گرامی میدارد. آنگاه که حضرت مسیح – علیه السلام – آمد. تصریح کرد – همچنانکه در انجیل بیان شده – به اینکه نیامده است تا ناموس را نقص کند بلکه آمده تا آن را کامل نماید، یعنی؛ نیامده است تا قوانین یهود را و در بین آن، تحریم گوشت خوک را تغییر دهد. پس بر این اساس، منطقی آن است که گوشت خوک در آیین مسیحیت نیز حرام باشد.
هنگامی که اسلام آمد او نیز در امتداد دیگر ادیان آسمانی گذشته، گوشت خوک را تحریم کرد و قرآن کریم در چهار جا صریحاً آن را بیان کرده است. از جانب دیگر – به اضافه این تحریم دینی – اسباب و دلائل دیگری وجود دارند که این تحریم را تأکید میکند – از جمله، دانشمندان مسلمان اثبات کرده‌اند که خوردن گوشت خوک به تندرستی زیان می‌رساند مخصوصاً در مناطق گرمسیر علاوه بر آن، آیات قرآنی حرمت گوشت خوک را با حرمت گوشت میت و خون یک جا جمع کرده است. خوردن گوشت میت و خون به دلیل جمع شدن انواع میکروب و مواد مضر ثابت شده است پس گوشت خوک نیز در این مضرات بر آنان حمل می‌شود.
اگر ابزار و آلات جدید و مدرن در گوشت خوک، خون و ریه‌های آن، کرمهای بسیار خطرناک را کشف کرده است، چه کسی ضمانت می‌کند که آفات دیگری نیز وجود ندارند که هنوز کشف نشده‌اند. انسان به قرنهای متمادی نیاز دارد تا یک آفت را کشف کند. خداوندی که انسان را آفریده است. اسباب سود و زیان او را از همه کس بهتر داند و قرآن بر این حقیقت تأکید می‌کند و می‌فرماید :
و فوق کل ذی عم علیم
(ما فوق هر عالمی، عالمی است). یوسف / ۷۶٫
اسلام برای ضروریات نیز حساب باز کرده و محرمات را در آن مباح نموده است و در این مورد قاعده مشهوری است که می‌    گوید :
(ناچاری حرام را حلال می‌کند). بنابراین اگر ضرورتی – که جان انسان را به خطر افکند – پیش آمد و مسلمان را ناچار کرد از غذاهای حرام از جمله گوشت خوک استفاده کند، هیچ اشکالی ندارد. همچنانکه قرآن به این مسأله اشاره می‌کند :
فمن اضطر غیرَ باغٍ و لا عادٍ فلا إثمَ علیه البقره / ۱۷۳٫
(آن کسی که مجبور شود (به خاطر حفظ جان از اشیاء حرام بخورد) در صورتی که علاقه‌مند و متجاوز ( از حد سد جوع) نباشد گناهی بر او نیست.
اما نباید استفاده از خوراک حرام از حد ضرورت (سدجوع) تجاوز کند در غیر اینصورت متجاوز و گناهکار به حساب می‌آید.