ارتکاب معصیت و گناه:
برخی از کسانی که مرتکب گناه می شوند، بر انجام معصیت تداوم می ورزند و بعضی نیز بی پروا گناهان گوناگونی مرتکب می شوند و آن قدر معصیت می کنند که سرانجام گناه کردن برایشان یک عادت می شود
و زشتی آن اندک اندک و به تدریج از دلهایشان زایل می گردد
و کار به جایی می کشد که آشکارا دست به گناه می زنند.
در حدیثی آمده است:
«تمام امّت من بخشیده می شوند، مگر کسانی که آشکارا گناه می کنند
و در گناه آشکارا، این نیز داخل است که شخصی، شبانه کار گناهی انجام دهد و در حالی که خداوند، گناهش را پوشیده داشته، صبحگاهان بگوید:
فلانی!
من دیشب چنین و چنان کرده ام؛
او شب را در حالی صبح کرده که پروردگارش، گناه او را پوشیده داشته و خودش در حالی صبح می کند که پوشش خداوندی را از گناهش می دَرَد و گناهش را برملا می سازد».
(۱) روایت بخاری، (فتح الباری: ۱۰/ ۴۸۶).