۲۱۲۰ـ عن عَبْدِاللَّهِ بْنِ هِشَامٍ قَالَ: کُنَّا مَعَ النَّبِیِّ r وَهُوَ آخِذٌ بِیَدِ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ، فَقَالَ لَهُ عُمَرُ: یَا رَسُولَ اللَّهِ، لأَنْتَ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ إِلاَّ مِنْ نَفْسِی، فَقَالَ النَّبِیُّ: «لا وَالَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ، حَتَّى أَکُونَ أَحَبَّ إِلَیْکَ مِنْ نَفْسِکَ». فَقَالَ لَهُ عُمَرُ: فَإِنَّهُ الآنَ وَاللَّهِ، لأَنْتَ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ نَفْسِی، فَقَالَ النَّبِیُّ: «الآنَ یَا عُمَرُ». (بخارى:۶۶۳۲)
ترجمه: عبدالله بن هشام می گوید: ما همراه نبی اکرم بودیم در حالی که ایشان دست عمر بن خطاب را گرفته بود. عمر عرض کرد: ای رسول خدا! شما نزد من از هر چیز دیگری جز خودم، محبوبتری. نبی اکرم فرمود: «نه، سو گند به ذاتی که جانم در دست اوست تا زمانی که من نزد تو از خودت هم محبوبتر نباشم» (به کمال نخواهی رسید). عمر گفت: سوگند به خدا که تو هم اکنون برای من از خودم هم محبوبتری. نبی اکرم فرمود: «اکنون ای عمر» (به کمال رسیدی).
۲۱۲۱ـ عَنْ أَبِی ذَرٍّ قَالَ: انْتَهَیْتُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ وَهُوَ فِی ظِلِّ الْکَعْبَهِ یَقُولُ: «هُمُ الأَخْسَرُونَ وَرَبِّ الْکَعْبَهِ، هُمُ الأَخْسَرُونَ وَرَبِّ الْکَعْبَهِ». قُلْتُ: مَا شَأْنِی أَیُرَى فِیَّ شَیْءٌ مَا شَأْنِی؟ فَجَلَسْتُ إِلَیْهِ وَهُوَ یَقُولُ، فَمَا اسْتَطَعْتُ أَنْ أَسْکُتَ وَتَغَشَّانِی مَا شَاءَ اللَّهُ، فَقُلْتُ: مَنْ هُمْ؟ بِأَبِی أَنْتَ وَأُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ. قَالَ: «الأَکْثَرُونَ أَمْوَالاً إِلاَّ مَنْ قَالَ هَکَذَا وَهَکَذَا وَهَکَذَا». (بخارى:۶۶۳۸)
ترجمه: ابوذر می گوید: نزد رسو ل الله رفتم در حالی که ایشان در سایه ی کعبه نشسته بود و می فرمود: «سوگند به پروردگار کعبه که آنها در ضرر و زیان بسر می برند، سوگند به پروردگار کعبه که آنهادر ضرر و زیان بسر می برند».
با خود گفتم: مرا چه شده است؟ آیا رسول خدا در من چیزی دیده است؟ پس نزد آنحضرت نشستم در حالی که ایشان همان جمله را تکرار می کرد. از آنجایی که غم و اندوه، سراسر وجودم را فرا گرفته بود، نتوانستم سکوت نمایم. لذا گفتم: ای رسول خدا! پدر و مادرم فدایت باد. آنان چه کسانی هستند؟ فرمود: «کسانی اند که مال و ثروت زیادی دارند مگر اینکه آنرا اینگونه و اینگونه (در راههای مختلف خیر) انفاق نمایند».
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین