پنچ شرط برای مبلّغ دین

۱- علم: برای تبلیغ دین علم در درجۀ اوّل قرار دارد و جاهل صلاحیّت تبلیغ دین را ندارد.
۲- اخلاص: بدون اخلاص، اعمال به صورت ریاکار پَرت می‌شوند.
۳- اخلاق: نصایح انسان تندخو برای مردم مؤثّر نمی‌باشد و اغلب نتیجه¬ی عکس دارد.
شخص مبلّغی پیش هارون الرّشید خلیفه¬ی وقت آمد و با تند خویی گفت: تو زندیق و جهنّمی هستی! هارون الرّشید گفت: آیا تو بزرگ‌تری یا حضرت موسی ÷؟ گفت: معلوم است حضرت موسی ÷ و آیا من بدتّر هستم یا فرعون؟ گفت: مسلّم است فرعون. هارون الرّشید گفت: وقتی‌که خداوند موسی ÷ را پیش فرعون فرستاد می‌دانی به او چه گفت: فرمود: ﴿فَقُولَا لَهُۥ قَوۡلٗا لَّیِّنٗا لَّعَلَّهُۥ یَتَذَکَّرُ أَوۡ یَخۡشَىٰ۴۴﴾ [طه: ۴۴]. یعنی: «سپس به نرمی با او سخن بگویید، شاید (غفلت خود و عظمت خدا را) یاد کند و (از عاقبت کفر و طغیان خویش و عذاب دوزخ) بهراسد».
در حالی‌که من هرچند ظالم هم باشم باز به نماز شب بیدار می‌شوم.
۴- صبر: مواجه شدن با مشکلات از امور مسلّم تبلیغ است، چون حکمت این کار می‌باشد مانند انبیا.
۵- عمل به علم: سخن بدون عمل بی تأثیر است، شخص بی عمل مانند زنبور بی¬ عسل است و مثل شمع خود را می‌سوزاند تا اطرافش را روشن نگه دارد.