وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
۶۹- در این روایت، این جمله به روایت قبل (حدیث شماره‌ی ۶۷) اضافه شده است: «ثُمَّ یَبْسُطُ یَدَیْهِ – تَبَارَکَ وَتَعَالَى – یَقُولُ: مَنْ یُقْرِضُ غَیْرَ عَدُومٍ، وَلَا ظَلُومٍ» «سپس خداوند متعال دستانش را دراز می‌کند (درهای رحمتش را می‌گشاید) و می‌فرماید: چه کسی می‌تواند [از اموال و دارایی که به او داده شد] به کسی (در راه کسی) که نه فقیر است و نه ستمگر قرض نیکویی دهد؟»([۱]).
[۱]– منظور از قرض‌دادن به خدا که (در حدیث شماره‌ی ۶۸ و ۶۹) مطرح شده است، انجام اعمال به طور عام است، حال این عمل نماز باشد یا روزه یا ذکر و یا صدقه‌دادن و یا هر عمل دیگری از این قبیل، و بیان انجام چنین اعمالی به عنوان قرض‌دادن به خدا، بیانگر لطف خدا به بندگان و تشویق آن‌ها بر انجام‌دادن عبادات‌شان می‌باشد.
منظور از «یبسط یدیه» (در حدیث ۶۹) نشر رحمت و کثرت بخشش و اجابت خواسته‌ی بندگان از طرف خدای سبحان است. [شرح امام نووی بر صحیح مسلم].