پاسخ به یک سؤال (۲)

همان طور که در پست قبل گفته باشد بنابر دلایلی ممکن است که حدیثی به امام ابوحنیفه و دیگر ائمه نرسیده باشد و ایشان نسبت به برخی از احادیث بی اطلاع بودند اما متاسفانه عده ای از متعصبین حاضر نیستند که این حقیقت را باور کنند به همین جهت در مقابل احادیث صحیح جبهه می گیرند و تنها از مذهب و سخن امام خود دفاع می کنند. واگر کسی هم حرفی خلاف فقه و مذهب آنها بزند می گویند: مگر تو از فلان امام و شاگردانش بهتر می فهمی؟ مگر می شود که امام این حدیث را ندیده باشد؟ و از قبیل این حرف ها و صدها برچسب زدن… .

در حالی که وقتی صحابه متوجه می شدند که عمل آنها خلاف عمل رسول الله یا فتوای آنها خلاف فتوای رسول الله است بلافاصله از فتوای خود رجوع می کردند و به فتوای رسول الله عمل می کردند.

حتی ائمه اربعه زمانی دلیلی بهتر و صحیح به آنها می رسید از قول قبلی خود رجوع می کردند.

به عنوان مثال:امام ابوحنیفه رحمه الله علیه وقتی متوجه می شد که فتوایش خلاف حدیث است از فتوایش رجوع می کرد. به عنوان مثال: امام ابوحنیفه مسح بر جوراب را جایز نمی دانست اما سه روز یا هفت روز قبل از وفاتش متوجه شد که این نظرش خلاف حدیث است لذا از قولش رجوع کرد(کنزالدقائق، کتاب الطهاره، باب المسح علی الخفین، ص ۱۹، حاشیه ی ۱۱).

زیرا در حدیث آمده است که: (أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله علیه وسلم تَوَضَّأَ وَمَسَحَ عَلَى الْجَوْرَبَیْنِ وَالنَّعْلَیْنِ) (رواه ابوداود و ترمذی) : پیامبر صلى الله علیه وسلم وضو گرفت و بر جوراب ها ودمپایی هایش مسح کرد.

یعنی تا آن موقع امام ابوحنیفه، از این حدیث بی اطلاع بود لذا وقتی به این حدیث رسید از قولش رجوع کرد، و روش سلف صالح همین بود که در مقابل حدیث صحیح تسلیم بودند.

اما سوال اینجاست آیا پیروان ائمه اربعه هم در برابر حدیث صحیح این چنین عمل می کنند؟ ائمه رحمهم الله که امام مذهب بودند از مذهب خود این چنین که برخی از پیروان آنها دفاع می کنند، دفاع نکردند اما متاسفانه عده ای نسبت به مذهب دلسوز تر شدند و به جای دفاع از قرآن و احادیث صحیح از مذهب و اقوال غیرمعصوم دفاع می کنند و این سبب اختلاف و تفرقه می شود زیرا تنها با چنگ زدن به قرآن و احادیث صحیح اتحاد و همبستگی محقق خواهد شد.

و باید بدانیم که مقدم دانستن نصوص بر آرا علما و داور قرار دادن کتاب و سنت در اختلافات از جمله ضروریات شر ع می باشد.اما نسبت به نصوص بی نیاز بودن و اکتفا کردن به آرا علما و مقدم دانستن آرا علما بر نصوص و انکار آنچه که در کتاب و سنت واقوال صحابه ثابت شده است از جمله مسائلی است که باعث بطلان دین می شود ودین جز با انکار از بین نمی رود.

نویسنده: امید خزاعی