پاسخ به شبهات منافقین و نواصب حول ام المومنین عائشه صدیقه رضی الله تعالی عنها (۱۳)

شبهه ی پنجم:
آیا عایشه بر خلاف آیه و قرن فی بیوتکن عمل کرد؟

پــاســخ شیخ الاسلام ابن تیمیه رحمه الله:

(بر گرفته از مختصر منهاج السنه)

شیعه در ادامه می افزاید: «ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺎ ﺍﻣﺮ ﺧـﺪﺍ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﺮﺩ، ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺧـﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳـﺪ {وَقَرْنَ فِی بُیُوتِکُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِیَّهِ الْأُولَىٰ}.
«ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺸﻮﻳﺪ».

ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻮﻟﻒ ﮔﻔﺖ: ﻋﺎﻳﺸﻪ رض ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺟﺎﻫﻠﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺯﻟﺸﺎﻥ ﻣﻨﺎﻓﻲ ﺧﺮﻭﺝ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺼﻠﺤﺘﻲ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺞ ﻭ ﻳﺎ ﻋﻤﺮﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻮﻫﺮﺵ ص ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻱ ﺑﺮﻭﺩ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻴﺎﺕ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ص ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﺰﻭﻝ ﺁﻳﻪ ﻧﻴﺰ،ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ص ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻔﺮﻱ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻲﺑﺮﺩ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭحجه الوداع ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻋﺒﺪﺍﻟﺮﺣﻤﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﻪ ﺗﻨﻌﻴﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻧﻴﺖ ﻋﻤﺮﻩ ﻧﻤﻮﺩ.

شیعه ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: «ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﻸ ﻋﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ».

ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﻛﻼﻡ ﺍﻓﺘﺮﺍء ﺑﺮ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺍﺳﺖ، ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻗﺘﺎﻝ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻃﻠﺤﻪ ﻭ ﺯﺑﻴﺮ ﻗﺼﺪ ﺟﻨﮓ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻭ ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﻗﺼﺪ ﺟﻨﮓ ﻭ ﻗﺘﺎﻝ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﻗﺘﺎﻝ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺘﺎﻝ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺩﺭ ﺁیه زیر است:
{وَإِن طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُمَا ۖ فَإِن بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَىٰ فَقَاتِلُوا الَّتِی تَبْغِی حَتَّىٰ تَفِیءَ إِلَىٰ أَمْرِ اللَّهِ ۚ فَإِن فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا ۖ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِین إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَهٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ} َ(۹-۱۰-الحجرات)
«ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﺟﻨﮓ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﺷﺘﻰ ﺩﻫﻴﺪ؛ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻛﻨﺪ، ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﭘﻴﻜﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ؛ ﻭ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ (ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺻﻠﺢ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﺪ)، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺑﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺻﻠﺢ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻳﺪ؛ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﭘﻴﺸﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﻠﺢ ﻭ ﺁﺷﺘﻰ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﺗﻘﻮﺍﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﭘﻴﺸﻪ ﻛﻨﻴﺪ، ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺷﻮﻳﺪ».

ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺁﻥ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺟﻨﮕﻨﺪ، ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺗﺒﻪﺍﻱ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ.

شیعه در ادامه ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: «ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﻗﺘﻞ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ».

ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ:

ﺍﻭﻻً: ﺍﻳﻦ ﺁﺷﻜﺎﺭﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﺭﻭﺷﻦﺗﺮﻳﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ، ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ، ﻭ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍﺿﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻪ ﺩﻭ دلیل:

ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻨﻜﻪ: ﺍﻛﺜﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ، ﻳﻤﻦ، ﺷﺎﻡ، ﻛﻮﻓﻪ، ﺑﺼﺮه ﻣﺼﺮ ﻭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩﻱ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ.

ﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﺩﻭﻡ ﺍﻳﻨﻜﻪ: ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ: ﻧﻪ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ، ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ. ﺗﻨﻬﺎ ﻃﺎﻳﻔﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﺑﺎﺵ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻭ ﻓﺘﻨﻪﮔﺮﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻨﺪ. ﻋﻠﻲﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻛﻪ: «ﻣﻦ ﻧﻪ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﺘﻪﺍﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﻣﺴﺎﻋﺪﺕ ﻭ ﻫﻤﻜﺎﺭﻱ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﻡ».
ﻭ ﻣﻲﮔﻔﺖ: «ﺧﺪﺍﻳﺎ! ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ ﺧﺸﻜﻲ، ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﻭ ﻛﻮﻩ ﺑﺮ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺎﺩ».

ﻏﺎﻳﺖ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﻳﺎﺭﻱ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﻋﻲ ﺳﺴﺘﻲ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﻱ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﻝ ﺗﺴﻠﻂ ﻭ ﺳﻴﻄﺮﻩ ﺁﻥ ﻣﻔﺴﺪﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ. ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺗﺄﻭﻳﻼﺗﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﺎﺭ به ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﺟﻠﻮﻱ ﻓﺘﻨﻪ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.

ﺛﺎﻧﻴﺎً: ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﺟﻤﺎﻋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺩﻋﺎﻱ مدعی شیعی ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺘﻞ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺍﺻﻼً ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﻴﺴﺖ، ﺯﻳﺮﺍ ﺟﻤﻴﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺑﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺣﺠﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺟﻤﺎﻉ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ ﺣﺠﺖ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺟﻤﺎﻉ ﺑﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﺣﺠﺖ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﺟﻤﺎﻉ ﺑﺮ ﻗﺘﻠﺶ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﻲ ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺰ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ این شیعه ﺍﺟﻤﺎﻉ ﺑﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: ﺍﻫﻞ ﺣﻖ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻛﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺽ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺍﺗﻔﺎﻕﻧﻈﺮ ﻣﻲﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﻳﻚ ﺷﺨﺺ ﻣﻲﮔﻔﺖ: ﺍﻫﻞ ﺣﻖ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﻲﺷﻤﺮﺩﻧﺪ، ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺳﺨن.