ویروسی خطرناکی به نام ” همه چیز دانی”

تفکر “همه چیز دانی و همه کار توانی” از آفت های جدی و خطرناکی است که بیش از همه ،جامعه علمی و قشر تحصیلکرده را تهدید می کند.  

تفکر “همه چیز دانی و عالم مابی” ، ویروس خطرناکی است که با روح جستجوگری و علم آموزی در تضاد بوده و هر جا سایه شوم خود را بگستراند، نشاط و روحیه علمی از آنجا رخت بر می بندد.

 متاسفانه این ویروس در وجود افراد زیادی رخنه کرده و هر چه زمان می گذرد رهایی از چنگالهای قوی آن سخت تر و سخت تر میگردد.

این ویروس خطرناک همیشه و همه جا در کمین ما بوده و اگر آگاه نباشیم و خود را در برابرش واکسینه نکنیم، نسبت به آن بسیار آسیب پذیر بوده و از تیررس ترکش های آن در امان نخواهیم بود.

پادزهر این ویروس خطرناک، اعتراف به نادانی است. یعنی هر گاه کسی نظرمان را راجع به موضوعی جویا شد که دانش لازم در آن مورد را نداشتیم، به نادانی خود اعتراف کنیم.

یعنی هر گاه کسی از موضوعی برایمان سخنوری کرد که برایمان تازگی داشت، شور و شعف خود را پشت غرور کاذبمان کتمان نکرده و تصدیق کنیم که تاکنون چیزی در آن باب نمی دانستیم.

پادزهر این ویروس، تصدیق این موضوع است که ما هر چند متخصص هم باشیم، علامه دهر نبوده و بیش از آنچه تصورش را کنیم، نادانیم.  
یعنی اعتراف به اینکه
 ” تا بدان جا رسید دانش من/ که دانم همی که نادانم”.