وَسوَسه، ناقض وضو نیست

عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ یَزِیْدِ الأَنْصَارِیِّ: أَنَّهُ شَکَا إِلَى رَسُولِ اللَّهِ الرَّجُلَ الَّذِی یُخَیَّلُ إِلَیْهِ أَنَّهُ یَجِدُ الشَّیْءَ فِی الصَّلاهِ، فَقَالَ: «لا یَنْفَتِلْ أَوْ لا یَنْصَرِفْ حَتَّى یَسْمَعَ صَوْتًا أَوْ یَجِدَ رِیحاً». (بخارى:۱۳۷)

ترجمه: عبدالله بن یزید انصاری می‏گوید: از رسول الله پرسیدم: اگر شخصی، هنگام خواندن نماز به شک بیفتد که وضویش شکسته است (بادی از شکمش خارج شده است) چه کار باید بکند؟ آنحضرت فرمود: «تا وقتی که صدایی نشنیده ویا بویی احساس نکرده باشد، نمازش را ترک نکند».

_____________________

۱- از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه:
١) این حکم برای کسی است که از بیرون شدن و عدم بیرون شدن چیزی از خود به شک
میافتد، و کسی که در شک نیفتاده باشد، و متیقن باشد که از وی چیزی خارج شده است، ولو
آنکه خارج شدن این چیز بدون صوت، و بدون احساس بوی باشد، وضویش نقض میگردد، و باید
از نمازش خارج گردد، و مجددا وضوء بسازد.
٢) از این حدیث نبوی شریف این قاعده استنباط میگردد که: آنچه که به یقین ثابت شده باشد،
به شک زائل نمیگردد، مثلا: اگر کسی یقین داشته باشد که وضوء ساخته است، ولی از اینکه
وضویش شکسته است یا نه در شک بیفتد، با وضوء شمرده شده و ضرورت به وضوء ساختن ندارد،
چنانچه بالعکس اگر کسی از نقض وضویش متیقن باشد، ولی از اینکه شاید وضوء ساخته است یا
نه در شک باشد، بیوضوء شمرده میشود، و تا وقتی که وضوء نسازد نمازش صحت پیدا
نمیکند.