وقتی فردی دیگری را به فسق یا کفر متهم می‌کند، اگر او چنان نباشد به خودش بر می‌گردد

«لَا یرْمِی رَجُلٌ رَجُلَا بِالْفُسُوقِ أو الْکُفْرِ إِلَّا ارُتَدَّتْ عَلَیهِ إِنْ لَمْ یَکُنْ صَاحِبُهُ کَذَلِکَ».^[۱]

«وقتی فردی دیگری را به فسق یا کفر متهم می‌کند، اگر او چنان نباشد به خودش بر می‌گردد».

[۱]– بخاری، ۵۵۸۵٫