وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
سرانجام، این نابغۀ روزگار، شمس العلمای هند، متکلم و سخنور بزرگ آسیای آن زمان، محقق و اندیشمند فرزانه، در روز چهارشنبه بیست و هشتم ماه ذی الحجه سال ۱۳۲۲ هـ قمری دارفانی را وداع گفت و به دیدار حق شتافت.
عفا الله عنه ورحمه وأفاد المسلمین بعلومه
خواجه عزیزی لکنوی، مرثیه‌ای در فراق وی سروده که مطلعش چنین است:
| آه سر دفتر ارباب کمال | که ز دفترکدۀ فانی رفت | |
| حاکم محکمۀ علم و حکم | ناظم ملک سخن‌دانی رفت | |
| فاضل و افضل و بی‌مثل نماند | کامل و اکمل و لاثانی رفت |
یکی دیگر از سخنوران به نام رضاعی وحشت مرثیه‌ای اینچنین سرود:
| زین بزم آن مورخ بالغ نظر گذشت | کز رفتنش برفت اثر داستان ما | |
| آن نوبهار گلشن صدق و صفا نماند | شد پایمال جور خزان گلستان ما | |
| صد حیف آن ادیب از میان برفت | وحشت نماند لذت کام و دهان نماند |
علامه سید سلیمان ندوی شاگرد باوفایش قطعه ذیل را بر لوح مزارش نوشت:
| سعدی عصر و غزالی زمان، خلدون وقت | ||
| شبلی نعمانی والا گهر عالی سرشت | ||
| سیزده صد بود و سی و دو روز پنجمین | ||
| بیست‌‌وهشت‌ماه‌ذی‌الحجه‌که‌این‌منزل‌بهشت |