وظایف امام در جهاد

بر امام یا نایب وی واجب است به هنگام حرکت به سوی دشمن، سپاه و اسلحه سپاهیان را بررسی کند و مانع به جهاد رفتن کسانی شود که صلاحیت لازم برای جهاد را ندارند. و در جهاد جز در موارد ضروری از کفار طلب یاری نمی کند. لشکر را آماده می کند؛ با آنها به نرمی و مهربانی برخورد می کند؛ از آنها بهترین موضع گیری ها را می خواهد؛ لشکریان را از هرگونه فساد و گناه منع می کند؛ سخنانی را با آنها مطرح می کند که موجب تقویت روحی وروانی ایشان در جهاد شود و آنها را به شهادت در راه خدا و محافظت از نمازها و ذکر و دعای زیاد تشویق می کند. و آنها را به صبر و امید پاداش امر می کند. لشکر اسلام را تقسیم می کند و در میان آنها نگهبانان را مشخص می کند و جاسوس هایی را در بین دشمن می فرستد و در جهاد با کسانی که به دینداری معروف هستند و آنان که صاحب نظر می باشند، مشورت می کند و آنان را به اجر و پاداش و پیروزی بشارت می دهد.
 
امام می تواند برحسب مصلحت، به برخی از لشکریان یا کسانی که آنها را برای انجام سریه می فرستد، به اندازه ی یک چهارم سهم بعد از جدا کردن خمس غنایم در هنگام رفتن آنها به جهاد و یک سوم بعد از جدا کردن خمس به هنگام بازگشت، اضافه از غنایم بدهد. و همراهی لشکریان و دعا برای آنها و استقبال از آنها به هنگام بازگشت از جنگ مستحب می باشد. خداوند متعال می فرماید: «وَتَعَاوَنُواْ عَلَى الْبرِّ وَالتَّقْوَى وَلاَ تَعَاوَنُواْ عَلَى الإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَاتَّقُواْ اللهَ إِنَّ اللهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ» (مائده: ۲)
«و در راه نیکوکاری و پرهیزگاری با همدیگر همکاری کنید و (هرگز) در راه گناه و تجاوز همکاری نکنید و از الله بترسید، بی‌گمان الله سخت کیفر است».