وجوب اجتناب از طاغوت

سلیمان بن سمحان (رحمه الله) درباره این آیه می‌فرماید: «قال تعالى: {وَالَّذِینَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ یَعْبُدُوهَا وَأَنَابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَى}. ففی هذه الآیات من الحجج على وجوب اجتنابه وجوه کثیره؛ والمراد من اجتنابه هو بغضه، وعداوته بالقلب، وسبه وتقبیحه باللسان، وإزالته بالید عند القدره، ومفارقته، فمن ادعى اجتناب الطاغوت ولم یفعل ذلک فما صدق».[۱]

ترجمه: خداوند می‌فرماید« و کسانی که از طاغوت اجتناب کردند از آنکه آن را عبادت کنند، و رو به سوی خدا آوردند، برای آنان بشارت است، پس بندگان مرا بشارت ده » [زمر: ۱۷]. در این آیات حجت‌ها از جنبه های زیادی بر وجوب اجتناب از طاغوت وجود دارد و مراد از ( اجتناب):
۱- از دل تنفر داشته باشد و دشمنی بورزد،
۲-با زبان آنها را تقبیح ‌نماید و به بدی آنها را یاد کند،
۳- و آن را از بین ببرد در صورت داشتن قدرتش،
۴-خودش را از او دور بسازد.

پس هر کسی که ادعای اجتناب از طاغوت را بکند و این موارد را انجام نداده باشد، پس در (ادعای اجتناب از طاغوت) راست نگفته است».

[۱] . الدرر السنیه فی الاجوبه النجدیه۱۰/۵۰۲