وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
بین «تیماء» و «خیبر» درّه‌ای قرار دارد که در آنجا آبادی‌های بسیاری هست و به آن «وادی القری» می‌گویند. در دوران باستان، اقوام «عاد» و «ثمود» در همانجا زندگی می‌کرده‌اند. «یاقوت حموی» در «معجم البلدان» مرقوم داشته که آثار «عاد» و «ثمود» هنوز در آنجا باقی است. پیش از اسلام، یهودیان در آنجا اقامت گزیده و از نظر زراعت و کشاورزی آن منطقه را رونق خاصی داده بودند و آن محیط به عنوان مرگز یهود تلقی می‌شد([۱]).
پس از فتح خیبر، آن حضرت صلی الله علیه و سلم به سوی وادی القری عزیمت کردند، ولی هدف جنگیدن نبود. یهود از قبل آمادۀ جنگ بودند و فوراً شروع به تیراندازی کردند. «مدعم» غلام رسول اکرم صلی الله علیه و سلم که مشغول پایین‌آوردن پالان مرکب آن حضرت بود مورد اصابت تیری قرار گرفت و به شهادت رسید. عموم مورخان آمادگی یهود را برای جنگ ذکر نکرده‌اند، ولی امام بیهقی تصریح کرده است که:
«وَقَدِ اسْتَقْبَلَتْنَا یَهُودُ بِالرَّمْیِ وَلَمْ نَکُنْ عَلَى تَعْبِیَهٍ»([۲]).
«یهود به مبارزۀ ما برخاستند و شروع به تیراندازی کردند در حالی که ما آماده جنگ نبودیم».
به هرحال، جنگ درگرفت و یهودیان پس از اندک زد و خوردی تسلیم شدند و بر حسب قرارداد خیبر با مسلمانان پیمان صلح بسته شد.
[۱]– معجم البلدان ۷ / ۷۳ «سلیمان ندوی».
[۲]– زرقانی بر موطا به نقل از بیهقی، باب الجهاد / ۲۱۳٫