هفتاد و هفتمین پایه از پایه‌های ایمان: شخص چیزی را که برای خود دوست دارد برای برادر مسلمان خود نیز دوست داشته

و آنچه را که خود نمی­پسندد برای او نیز نپسندد و جمع کردن چیزی‌که مزاحم راه رفتن مردم می­باشد [مانند سنگ و خاشاک موجود در معابر].

دلیل از سنت: حدیث ابی هریره رضی الله عنه در صحیحین: «الإِیمَانُ بِضْعٌ وَسَبْعُونَ أَوْ بِضْعٌ وَسِتُّونَ شُعْبَهً فَأَفْضَلُهَا قَوْلُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَأَدْنَاهَا إِمَاطَهُ الأَذَى عَنِ الطَّرِیقِ وَالْحَیَاءُ شُعْبَهٌ مِنَ الإِیمَانِ»[۱]. «ایمان شصت و اند یا هفتاد و اندی پایه دارد بالاترین آن گفتن: هیچ پرستش شوندۀ بر حقی جز الله وجود ندارد، است و پائین­ترین آن رفع اذیت از سر راه مردم و حیاء پایۀ از ایمان است». حدیث انس فی صحیح بخاری: پیامبر  صلی الله علیه وسلم فرموده است: «لَا یُؤْمِنُ أَحَدُکُمْ حَتَّى یُحِبَّ لِأَخِیهِ مَا یُحِبُّ لِنَفْسِهِ»[۲]. «کسی از شما ایمان نمی­آورد مگر آنچه را برای خود دوست دارد برای برادرش [نیز] دوست داشته باشد». حدیث جریر بن عبدالله در صحیحین: «بَایَعْتُ رَسُولَ اللَّهِ  صلی الله علیه وسلم عَلَى إِقَامِ الصَّلَاهِ وَإِیتَاءِ الزَّکَاهِ وَالنُّصْحِ لِکُلِّ مُسْلِمٍ»[۳]. «با رسول الله  صلی الله علیه وسلم بر برپا کردن نماز و دادن زکات و خیرخواهی برای هر مسلمان، بیعت نمودم».

 

 

 

 

[۱]– صحیح بخاری: ۹؛ صحیح مسلم: ۱۶۱- ۱۶۲؛ سنن ابو داود: ۴۶۷۶؛ سنن ترمذی: ۲۶۱۴؛ سنن نسائی: ۵۰۰۵؛ سنن ابن ماجه: ۵۷؛ صححه آلبانی. و این لفظ مسلم است.

[۲]– صحیح بخاری: ۱۳؛ صحیح مسلم: ۱۷۹- ۱۸۰؛ سنن ترمذی: ۲۵۱۵؛ سنن نسائی: ۵۰۱۶- ۵۰۱۷- ۵۰۳۹؛ سنن ابن ماجه: ۶۶؛ صححه آلبانی.

[۳]– صحیح بخاری: ۵۷- ۵۲۴- ۱۴۰۱- ۲۷۱۵؛ صحیح مسلم: ۲۰۸؛ سنن ترمذی: ۱۹۲۵؛ سنن نسائی: ۴۱۷۵؛ صححه آلبانی.