امام محمد غزالی می فرماید : با وجود اهمیت زیاد خشوع از خدا امیدواریم که ادا کننده نماز با غفلت مانند تارک صلوه نباشد ؛ زیرا ادا کننده نماز در هر صورت اقدام به خواندن نماز می کند
و تا حدی قلب خود را متوجه خدا می نماید و حداقل هنگام نیت نماز یاد خدا در ذهنش پدید می آید . کمترین ارزش اینگونه نماز در این است که وی را از فهرست نافرمانان خارج می سازد
اما از جهت دیگر این خطر وجود دارد که نکند حال این غافل از تارک بدتر باشد . زیرا بنده ای که به خدمت خواجه خویش حاضر شود و با بی اعتنائی و لحن تحقیر آمیز با او صحبت کند بمراتب از غلامی که بخدمت حاضر نشده باشد بدتر است .
خلاصه اینکه سخن از خوف و رجاء است ؛ خطر عذاب و امید بخشش هر دو وجود دارد . پس تا سر حد امکان باید برای ترک غفلت و تساهل کوشش کرد.
تفسیر معارف القرآن ؛ جلد ۱؛حضرت مفتی محمد شفیع عثمانی؛ص(۲۸۵)