نماز استخاره (۲)

جابر بن عبد الله رضی الله عنهما مى‌گوید:
رسول الله صلی الله علیه و سلم استخاره را در هرکارى همانند سوره اى از قرآن به ما مى آموخت و میفرمود:
(یعنی) هرگاه یکى از شما خواست کارى انجام دهد،
غیر از نماز فرض،
دو رکعت نماز بخواند،
سپس این دعارابخواند:

خداوندا از دانش تو طلب خیر مى کنم،
(بادانش خود مرا به سوی خیرهدایت کن)
واز قدرت توطلب قدرت و توانایى مى کنم،
واز فضل بزرگ تو طلب ببخشس مى نمایم،
چه بی گمان توبرهرچیز تواناهستی و من ناتوان،
و تو هرچیزی رامى دانى و من چنین نیستم و تنهاتو همه امور پنهان را میدانی.
خداوندااگر میدانی این کار ـ (کارمورد نظر خود را نام مى برد )ـ
برای دین و دنیایم وسرانجام کارم بهتر ونیکوتر است .
آن رابرایم میسر و مقدور ومبارک گردان.
واگر می دانی که این کار(کارمورد نظر رانام ببرد)برای دین ودنیایم وسرانجام کارم شر وبدی وزیان و ضرراست،
آن را از من منصرف گردان ومرا از آن منصرف ساز،
وآنچه که برایم خیر ونیکو است هرجاکه باشد مقدر فرما،
سپس مرا بدان راضی وخرسند گردان.

درباره قرائت آیات مخصوصی در آن نماز،
حدیث صحیحی نیامده است.

نووی گفته:بعد از استخاره باید بدانچه که دلش برآن قرار می گیرد عمل کند،
نه بدانچه که قبلا پیش از استخاره مورد نظر وآرزویش بوده ولذا دلش برآن قرارمی گیرد.

استخاره کننده اصولا اختیار خود را به خداوند وا می گذاردواختیار خویش را رها می سازد تاخداوند اورا به راه نیک هدایت نمایید
والا نمی تواند درطلب خیر ازخدا وتبری از علم وقدرت خویش ونسبت دادن آن به خداوند،
صادق وراستین باشد.
اگر راست می گوید بعد از استخاره روا نیست به تلاش وکوشش خویش متکی باشد.
(بلکه خواست خود را بدانچه که خداوند دل اورا، برایش منشرح می سازد موکول سازد)ودلش به هر جهت متمایل شد، بدان عمل کند وبرخداوند متوکل باشد.