نماز، در شاد شدن دل و تقویت و سامان گرفتن آن، بزرگترین نقش را دارد.

نماز، در شاد شدن دل و تقویت و سامان گرفتن آن، بزرگترین نقش را دارد. در نماز، رابطه روح و قلب با خداوند برقرار می‌گردد و قرب خداوندی، بدست می‌آید. روح و قلب، از ذکر خداوند لذت می‌برند و با مناجات خدا و ایستادن در پیشگاه او و بکار بردن همه اعضای بدن و توانایی‌های آن برای انجام بندگی خدا، شاداب و باطراوت می‌گردند. انسان، در نماز از مردم و گفتگوهایشان جدا می‌شود و قوای قلب و اعضای بدن، به سوی پروردگار متعال جذب می‌گردند. هنگام نماز انسان، از دست دشمن خود راحت می‌شود. نماز، بزرگترین میدان روح بخش و شادی آور است. نماز، غذایی است که فقط با دل‌های سالم سازگار می‌باشد؛ برای دل‌های مریض نیز همانند جسم‌ها، فقط غذاهای خوب، مناسب می‌باشد. پس نماز، بزرگترین یاور مسلمان برای بدست آوردن منافع دنیا و آخرت و دور کردن بدی‌های دنیا و آخرت است، انسان را از گناه باز می‌دارد، بیماری‌های قلب را دور می‌کند، به اعضا و جوارح نشاط می‌بخشد، روزی انسان را فراهم می‌کند، ستم را دور می‌گرداند و مظلوم را یاری می‌رساند، امیال و هوس‌ها را ریشه کن می‌نماید، نعمت را حفاظت و بلا را دفع می‌کند و رحمت را فرود می‌آورد و اندوه را دور می‌سازد.