در جامعه، افرادی هستند که نقش به سزایی در دین و اعتقادات مردم دارند؛ از جمله آنها میتوان به علماء و حکام اشاره نمود. هرگاه علماء و حکام بر صراط مستقیم باشند تأثیر آنها بر اصلاح اعتقادات مردم چشم گیر خواهد بود، و هرگاه دچار لغزش و انحراف گردند موجبات نابودی دین و اعتقاد مردم را فراهم می آورند.
امیر المؤمنین عمر بن خطاب رضی الله عنه فرمودند:
“یهرمه زلّه العالم، وجدال المنافق بالکتاب، وحکم الأئمّه المضلّین”.
«اسلام را لغزش علما و جدلهای منافقین دانا به قرآن و امامان گمراه، نابود میسازد».
سنن دارمی ۱/۸۲ – مشکاه المصابیح آلبانی ۱/۸۹ – سند آن صحیح است.
حدثنا یحیى ابن یمان، قال: سمعت سفیان الثوری، یقول: “الأعمال السیئه داء، والعلماء دواء، فإذا فسد العلماء فمن یشفی الداء؟”.
یحیی بن یمان میگوید: شنیدم که سفیان ثوری میفرمود: «اعمال و کارهای بد و زشت، درد هستند و علما دوای آن دردها می باشند، هرگاه علما فاسد شدند پس چه کسی دردها را درمان کند؟».
«حلیه الأولیاء» حافظ أبو نعیم اصفهانی.