نعمت الله را می‌شناسند و سپس انکارش می‌کنند و بیشترشان کافرند(۱)

فرموده‏ ی خدای متعال: ﴿یَعۡرِفُونَ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ ثُمَّ یُنکِرُونَهَا وَأَکۡثَرُهُمُ ٱلۡکَٰفِرُونَ ٨٣﴾  [النحل: ۸۳].

«نعمت الله را می‌شناسند و سپس انکارش می‌کنند و بیشترشان کافرند.»

             مجاهد می‌گوید: «این گفته‌ی انسان است که می‌گوید: این مال و دارایی من است که از پدرانم به ارث برده‌ام».

   عون بن عبدالله می‌گوید: «مردم می‌گویند: اگر فلانی نبود، چنین نبود».

ابن قتیبه می‌گوید: «مردم زمان جاهلیت می‌گفتند: این نعمت به سبب شفاعت خدایان ما نصیب‌مان شده است».

ابوالعباس – پس از ذکر حدیث زید بن خالد که در آن آمده است: خدای متعال فرمود: «أصبح من عبادی مؤمن بی وکافر . . . تا آخر حدیث» و قبلاً آورده شد – می‌گوید: «مشابه این مطلب در قرآن و سنت زیادند، که خدای سبحان کسانی را که نعمت‌های او را به غیر خدا نسبت داده و به او شرک می‌ورزند، مورد نکوهش و سرزنش قرار می‌دهد. برخی از سلف صالح می‌گویند: این آیه همچون گفته‌ی مردم است که می‌گویند: باد، موافق بود، کشتیران ماهر بود و مانند آن که بر زبان بسیاری از مردم جاری است».