وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
نشانه دوم:
شرم کردن ازمردم وشرم نداشتن ازخدا
( یَسْتَخْفُونَ مِنَ النَّاسِ وَلَا یَسْتَخْفُونَ مِنَ اللَّهِ وَهُوَ مَعَهُمْ إِذْ یُبَیِّتُونَ مَا لَا یَرْضَىٰ مِنَ الْقَوْلِ ۚ وَکَانَ اللَّهُ بِمَا یَعْمَلُونَ مُحِیطًا )نساء /۱۰۸٫
آنها (زشتکاریهای خود را) از مردم پنهان می دارند، اما از خدا پنهان نمی دارند، و او با ایشان است؛ هنگامی که در جلسات شبانه سخنانی را که خداوند نمی پسندد، تدبیر می کنند، و خداوند به آنچه انجام می دهند؛ احاطه دارد.
این نشانه بزرگترین وبهترین نشانه است که میتوان به وسیله ی آن یک منافق را از ایمانداران واقعی جدا کردوتشخیص داد.
منافقی که در جلوی چشم مردم مرتکب گناه ومعاصی نمی شود، اما در تنهایی وخفابه راحتی مرتکب گناه می شودوخداوند بزرگ را کمترین کس هم به حساب نمی آوردتا از وی اندک شرمی داشته باشد.
منافق خوشایندمردم را بیشتردوست دارد
تاخوشنودی خداوندرا.
امامومن واقعی ، خداوندرا همواره ناظر وحاظرمی بیندودر پنهان وآشکار، خداوند را برنفس ودرون خود شاهدوبینا می داندوخوشنودی خداوندرابر رضایت مردم ترجیح می دهد.