نزول عیسی بن مریم علیهما السلام

بعد از خارج شدن دجال و به فساد پرداختن در زمین، الله، عیسی بن مریم را در کنار مناره‌ی سفید در شرق دمشق فرود می‌آورد، در حالی که دست‌هایش را بر بال‌های دو فرشته گذاشته است. پس دجال را می‌کشد و به اسلام حکم می‌نماید و صلیب را می‌شکند و خوک را نیز به قتل می‌رساند، و جزیه را وضع می‌نماید و مال و سرمایه فراوان می‌شود، و دشمنی و کینه از بین می‌رود و هفت سال زندگی می‌کند در حالی که بین هیچ‌کس دشمنی و کینه وجود ندارد. سپس فوت می‌کند و مسلمانان بر او نماز می‌خوانند.

سپس الله باد سرد و پاکی را از سمت شام ارسال می‌کند و به هر فردی بر روی زمین که در قلبش ذره‌ای خیر یا ایمان وجود دارد، برخورد کند، باعث مرگ او می‌گردد و تنها بدترین مردم باقی می‌مانند که -در هوس‌رانی و شتافتن به سوی گناه و معصیت- به سبکیِ پرندگان و -در دشمنی و قتل و خون‌ریزی- همانند درندگان هستند، و مانند خران با هم رفتار می‌کنند و می‌لولند، و شیطان به آن‌ها امر می‌کند تا نمادها (بت‌ها) را عبادت کنند و قیامت بر آن‌ها بر پا می‌شود.

عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم: «وَالَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ، لَیُوشِکَنَّ أَنْ یَنْزِلَ فِیکُمْ ابْنُ مَرْیَمَ حَکَمًا عَدْلًا، فَیَکْسِرَ الصَّلِیبَ، وَیَقْتُلَ الخِنْزِیرَ، وَیَضَعَ الجِزْیَهَ، وَیَفِیضَ المَالُ حَتَّى لاَ یَقْبَلَهُ أَحَدٌ، حَتَّى تَکُونَ السَّجْدَهُ الوَاحِدَهُ خَیْرًا مِنَ الدُّنْیَا وَمَا فِیهَا»، ثُمَّ یقُولُ أَبُو هُرَیرَهَ: ” وَاقْرَءُوا إِنْ شِئْتُمْ: ﴿وَإِن مِّنۡ أَهۡلِ ٱلۡکِتَٰبِ إِلَّا لَیُؤۡمِنَنَّ بِهِۦ قَبۡلَ مَوۡتِهِۦۖ وَیَوۡمَ ٱلۡقِیَٰمَهِ یَکُونُ عَلَیۡهِمۡ شَهِیدٗا١۵٩﴾ [النساء: ۱۵۹]. ” [۱]

ابوهریره از رسول صلی الله علیه وسلم روایت می‌کند که فرمود: «سوگند به ذاتی که جانم در دست اوست، به زودی فرزند مریم در بین شما فرود می‌آید و حکم و عدل می‌نماید، سپس صلیب را می‌شکند و خوک را می‌کشد و جزیه را وضع می‌کند و مال و سرمایه زیاد می‌شود تا جایی که هیچ شخصی آن را قبول نمی‌کند، و یک سجده بهتر از دنیا و آنچه که در آن است، می‌شود».

سپس ابوهریره می‌گوید: اگر خواستید می‌توانید این آیه را بخوانید: «و [کسی] از اهل کتاب نیست، مگر اینکه پیش از مرگش، حتماً به او [= عیسی] ایمان می‌آورَد و روز قیامت [نیز] وی بر [کفر و ایمانِ] آنان گواه خواهد بود».

[۱] – متفق علیه؛ بخاری حدیث شماره ۳۴۴۸ و مسلم حدیث شماره ۱۵۵ با لفظ بخاری