البته ناگفته نماند که عدم وجوب التزام اشخاص عوام به مذهب معین نباید منجر به این شود که آراء و اقوال این مذاهب فراموش شوند؛ چرا که مذاهب، مدرسههای فقهیای هستند که به منظور تفسیر نصوص شریعت و استنباط احکام از آنها تأسیس شدهاند بنابراین، مذاهب در واقع مناهج و شیوههای استنباط فقهی و چگونگی آشنایی با احکام را به ما میآموزند. از این رو، نباید از شریعت اسلام خارج شوند و عوام نباید فراموش کنند که شریعت اسلام بر هر مذهبی حجّت است، ولی هیچ مذهبی بر شریعت حجّیت ندارد.
ولی با همۀ این اوصاف میتوان گفت که التزام به مذهب معیّن و مدوّن در حالتهای اضطرار همچون شخص نتواند دین و احکام مربوطه را بیاموزد و یا عمل کند جز در حالت التزام به مذهبی معیّن و مدوّن که البته این حالتها نادرند؛ زیرا هر کسی خصوصاً در عصر حال با پیدایش مراجع فقهی تخصصی، وجود کتابها و رسالههای تخصصی در زمینهها و ابواب مختلف فقهی، رسانههای گروهی همچون اینترنت، شبکههای ماهوارهای و… همگی میتوانند دسترسی انسان را به احکام لازم آسان نمایند.