میانه‌روی در موعظه از نشانه‌های یک دعوتگر دانا و موفق است

(ای دعوت کننده بسوی خوبی‌ها) بر مردم سخت نگیر!
اینگونه که هر دفعه، در مجلسی حاضر شدی، به پند و موعظه آنان بپردازی، شیوۀ پیامبر این نبود، ایشان بین دفعات موعظه خویش فاصله می‌انداخت، رعایت حال یارانش را می‌نمود، هر از چند گاهی در طول هفته، و در زمان و مکان مناسب سخن می‌گفت. (ایشان از موعظه‌ روزانه و یکنواخت دوری می‌کرد.) زیرا می‌دانست که مردم اینگونه دل‌سرد، ملول و خسته می‌شوند، و اگر مردم چنین حالتی پیدا کنند، به احتمال خیلی زیاد از خیر و نیکی‌ها نیز کراهیت پیدا می کنند.

ابن عثیمین رحمه الله [ شرح حدیث جبریل: ص ۹۸ ]