مکان بهشت

الله متعال می‌فرماید: ﴿وَفِی ٱلسَّمَآءِ رِزۡقُکُمۡ وَمَا تُوعَدُونَ٢٢﴾ [الذاریات: ۲۲].

«و رِزق و روزی‌تان و آنچه [از کیفر و پاداش و خیر و شر که] به شما وعده داده می‌شود، در آسمان است».

و الله متعال می‌فرماید: ﴿وَلَقَدۡ رَءَاهُ نَزۡلَهً أُخۡرَىٰ١٣ عِندَ سِدۡرَهِ ٱلۡمُنتَهَىٰ١۴ عِندَهَا جَنَّهُ ٱلۡمَأۡوَىٰٓ١۵﴾ [النجم: ۱۳-۱۵].

«در حقیقت، پیامبر یک بار دیگر نیز آن فرشته را [به صورت کامل] مشاهده کرده بود. در کنارِ [درخت بزرگ] «سِدرهُ المُنتَهی» [در آسمان هفتم] که آرامشگاه بهشت، همان‌جاست».

عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَ س قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ، وَأَقَامَ الصَّلاهَ، وَصَامَ رَمَضَانَ، کَانَ حَقًّا عَلَى اللَّهِ أَنْ یُدْخِلَهُ الْجَنَّهَ، جَاهَدَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ، أَوْ جَلَسَ فِی أَرْضِهِ الَّتِی وُلِدَ فِیهَا». فَقَالُوا: یَا رَسُولَ اللَّهِ، أَفَلا نُبَشِّرُ النَّاسَ؟ قَالَ: «إِنَّ فِی الْجَنَّهِ مِائَهَ دَرَجَهٍ أَعَدَّهَا اللَّهُ لِلْمُجَاهِدِینَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ، مَا بَیْنَ الدَّرَجَتَیْنِ کَمَا بَیْنَ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ، فَإِذَا سَأَلْتُمُ اللَّهَ فَاسْأَلُوهُ الْفِرْدَوْسَ، فَإِنَّهُ أَوْسَطُ الْجَنَّهِ، وَأَعْلَى الْجَنَّهِ، أُرَاهُ فَوْقَهُ عَرْشُ الرَّحْمَنِ، وَمِنْهُ تَفَجَّرُ أَنْهَارُ الْجَنَّهِ».^[۱]

ابوهریره س روایت می‌کند که رسول الله ج فرمود: «کسی‌که به الله و رسولش، ایمان بیاورد، نماز بخواند و ماه رمضان را روزه بگیرد، الله تعهد نموده است که او را وارد بهشت سازد چه در راه الله جهاد کند و یا در سرزمینی که متولد شده است، بنشیند». صحابه عرض کردند: ای رسول الله! آیا به مردم، مژده ندهیم؟ فرمود: «در بهشت، صد درجه وجود دارد که الله آن‌ها را برای مجاهدین راه خود، مهیا ساخته است و فاصلۀ هر درجه با درجۀ دیگر، به اندازۀ فاصلۀ بین زمین و آسمان می‌باشد. پس هر گاه، چیزی از الله خواستید، بهشت فردوس را طلب کنید؛ زیرا که آن، بهترین و بالاترین بهشت است». یکی از راویان می‌گوید: فکر می‌کنم که رسول الله ج فرمود: «عرش الله بر روی آن قرار دارد و نهرهای بهشت، از آن سر چشمه می‌گیرند».

عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَ س قَالَ: «إِذَا خَرَجَتْ رُوحُ الْمُؤْمِنِ تَلَقَّاهَا مَلَکَانِ یُصْعِدَانِهَا» – قَالَ حَمَّادٌ: فَذَکَرَ مِنْ طِیبِ رِیحِهَا وَذَکَرَ الْمِسْکَ – قَالَ: “وَیَقُولُ أَهْلُ السَّمَاءِ: رُوحٌ طَیِّبَهٌ جَاءَتْ مِنْ قِبَلِ الْأَرْضِ، صَلَّى الله عَلَیْکِ وَعَلَى جَسَدٍ کُنْتِ تَعْمُرِینَهُ، فَیُنْطَلَقُ بِهِ إِلَى رَبِّهِ ﻷ، ثُمَّ یَقُولُ: انْطَلِقُوا بِهِ إِلَى آخِرِ الْأَجَلِ”».^[۲]

ابوهریره س از رسول الله ج نقل می‌کند که فرمود: «هنگامی‌که روح از تن بنده‌ی مومن بیرون می‌آید، دو فرشته آن را به سوی آسمان می‌برند. یکی از راویان به نام حماد می‌گوید: از آن روح، بوی خوش و عطرآگینی منتشر می‌شود. ابوهریره س می‌افزاید: “اهل آسمان با دیدن آن می‌گویند: این روح پاکی است که از زمین آمده است. درودِ الله بر تو و بر جسدی که تو در آن قرار داشتی. سپس فرشتگان او را به بارگاه الله می‌برند. حق تعالی می‌فرماید: او را نزد دیگر ارواح طیبه ببرید، تا روز موعود (قیامت) فرا رسد”».

[۱]– بخاری حدیث شماره ۷۴۲۳

[۲]– مسلم حدیث شماره ۲۸۷۲