الله تعالی میفرماید: ﴿إِنَّ إِبۡرَٰهِیمَ کَانَ أُمَّهٗ قَانِتٗا لِّلَّهِ حَنِیفٗا وَلَمۡ یَکُ مِنَ ٱلۡمُشۡرِکِینَ ١٢٠﴾ [النحل: ۱۲۰]. «بیگمان ابراهیم، خود یک امت فرمانبردار برای الله و (نیز) حنیف (و حقگرا) بود؛ و از مشرکان نبود».
همچنین میفرماید: ﴿وَٱلَّذِینَ هُم بِرَبِّهِمۡ لَا یُشۡرِکُونَ ۵٩﴾ [المؤمنون: ۵۹]. «و آنان که به پروردگارشان شرک نمیورزند».
حصین بن عبدالرحمن گوید: نزد سعید بن جبیر بودم که گفت: چه کسی از شما پاره ستارهای را که دیشب سقوط کرد دیده است؟ گفتم: من دیدهام. البته من در حال ادای نماز نبودم؛ بلکه حشرهای زهرآگین به من نیش زده بود. گفت: آنگاه چه کردی؟ گفتم: رقیه خواندم. پرسید: چرا این کار را کردی؟ گفتم: بهخاطر حدیثی که از شعبی شنیده بودم. سوال کرد: چه حدیثی؟ پاسخ دادم: او از بریده بن حصیب نقل میکرد که [رسولالله ﷺ فرمود]: «رقیه خواندن جایز نیست مگر در دو مورد: در چشم زخم و در گزیدن گزندگان».سعید گفت: کار خوبی است که انسان چیزی را که شنیده، بدون کم و کاست بیان کند.