من وارد نماز می‌شوم و می‌خواهم آن‌را طولانی بخوانم، پس صدای گریه‌ی کودکی را می‌شنوم، پس آن‌را کوتاه می‌خوانم

«إِنِّی لَأَدْخُلُ الصَّلَاهَ، وَأَنَا أُرِیدُ أَنْ أُطِیلَهَا، فَأَسْمَعُ بُکَاءَ الصَّبِیِّ، فَأَتَجَاوَزُ فِی صَلَاتِی، مِمَّا أَعْلَمُ مِنْ شِدَّهِ وَجْدِ أُمِّهِ مِنْ بُکَائِهِ».^[۱]

«من وارد نماز می‌شوم و می‌خواهم آن‌را طولانی بخوانم، پس صدای گریه‌ی کودکی را می‌شنوم، پس آن‌را کوتاه می‌خوانم، چرا که از شدت پریشانی مادر از گریه‌ی کودکش با خبرم».

[۱]– بخاری، ۶۶۸٫