منهج علمی شیعه در تحقیق کردن، به خصوص هنگام تحقیق در کتب اهل سنت به شیوه زیر می باشد

خوانندگان عزیز، بر هر یک از این موارد که می خوانید کمی تامل و توقف و تفکر کنید سپس به مورد دیگر بروید. متوجه می شوید که منهج شیعیان چقدر پر از کذب و دروغ و خیانت علمی و تحریف متون و ادعاهای باطل می باشد.

۱- جستجو از تمام آنچه ضعیف و مردود است و در کتب معتبر اهل سنت بدون اصل و اساس می‌باشند.
۲- پیگیری هر حدیث و قول غریب و شاذی که از بعضی علمای اهل سنت صادر شده
۳- کتابهای آنها به طور کل برای استدلال جهت نصرت مذهبشان صحیح هستند .
۴ – کتابهای ما برای استدلال علیه اهل سنت و نصرت مذهبشان همه صحیح هستند.
۵- کتابهای آنها در حین استدلال علیه مذهبشان همه ضعیف و غیر معتبر هستند.
۶- کتابها و احادیث ما غیر صحیح و موضوع و اموی هستند هنگامی که مناقب و صفات اهل سنت و اصحاب را بیان می‌کند.
۷- قواعد تعارض و ترجیح میان اقوال اهمال می‌شود، آنها را می‌بینیم که اقوال صحیح زیادی را کنار می‌گذارند و در عوض یک قول موافق با هوی و هوس خویش را دنبال می‌کنند و آن را در حد وسیعی گسترش می‌دهند.
۸- جستجوی هر تأویل بعیدی و نسبت دادن آن به اهل سنت.
۹- نسبت دادن اقوال به اهل سنت که آن را نگفته اند، به این طریق که قولی از اهل سنت را نقل می‌کنند و به تفاسیر مختلفی آن را تعبیر می‌کنند که هیچ کدام مراد اصلی نویسنده و یا گوینده نمی‌باشد.
۱۰- کورکورانه دنبال کردن آنها از مصادر، حتی نزدیک است بگوییم هیچ کدام از آنها منهج علمی را در نوشتن تحقیقات و کتابها نمی‌شناسند، پس یکی از آنها را می‌بینیم که یک مسأله حدیثی را از کتب سیره تأیید می‌کند و بعضی دیگر نیز یک مسأله تفسیری از کتب تفسیر را تأیید می‌کند و…
۱۱- بر مصادری که احادیث ضعیف را نیز در بر گرفته صفات صحیح و قبول را بر آن اجرا می‌کنند، پس در کتابهای آنها عباراتی همانند کتاب صحیح ترمذی و صحیح طبری و صحیح نسائی و… را می یابید، ولی در مقابل آنها را می‌یابید که خود را به زحمت می اندازند که این صفات را برای صحیح بخاری و مسلم به کار نبرند.
۱۲- جمع آوری نصوص زیادی بدون اشاره به ارزش سند آن و اندازه ی اعتبار آن، و مسأله ی مورد نظر آنها برای مناقشه این است که بگویند اخبار این روایت متواتر است، در حالی که حقیقت این است آن روایت در یک مصدر ذکر شده و بدون تحقیق از صحت و یا ضعف، افراد بعد از او، آن را نقل کرده‌اند.
۱۳- اعتماد به کتابهایی که بعضی از آنها به قرن دوازدهم بلکه سیزدهم و چهاردهم هجری بر می‌گردد، تا با استفاده از آن کتابها، واقعه ای که در قرن اول هجری رخ داده است اثبات کنند.
۱۴- نقل اقوالی که مربوط به فقه و حدیث است از افرادی که در این رشته هیچ گونه تخصص و مهارتی ندارند و یا اینکه بنا به اقوال علمائی، افرادی را تأیید و افرادی را تضعیف می نمایند که از علم جرح و تعدیل هیچ بهره ای نبرده‌اند.
۱۵- از مصادر تاریخی و رجالی، خود سرانه استنتاج می‌نمایند، و بسیاری اوقات به اقوال و احادیثی استدلال می نمایند که آن را در کتابی یافته اند در حالی که ممکن است نویسنده کتاب با آن قول و یا حدیث موضعی منفی داشته باشد و آن را تأیید ننماید.
۱۶- اگر بخواهند چیزی را اثبات کنند آراء کلیۀ علما را از هر گوشه و کناری جمع آوری می‌کنند، هر چند که آن آراء نیاز به بحث و مناقشه داشته باشد، بلکه اصلا بر مطلوب آنها نیز دلالت نکند، اما در مقابل اگر رأی عالمی را قبول نکنند ،آنها به بی ارزش کردن آن عالم روی می آورند و در آن مسأله او را اهل نظر و تحقیق نمی دانند.
۱۷- آنها را می‌بینیم که افراد ضعیف و غیر معروف اهل سنت را با اوصافی همچون علامه اهل سنت و امام مقدم و فخر متأخرین و… از اوصافی که اهل سنت و شیعه را به طور مساوی به وهم می اندازد که این عالم نزد اهل سنت باید جایگاه علمی معتبری داشته باشد، پس اگر چنین مقام ومنزلتی داشته باشد باید به نظریات او گوش فراداد و از او پیروی شد.
و فکر می‌کنم هدف آنها از این کار آماده کردن مردم است برای پذیرش اقوال آن عالمی که اگر اقوال او را دنبال کنیم می بینم در نکاتی با هوی و هوس شیعه موافقت نموده است و یا اینکه مذهب امامیه را مدح نموده است و…

اگر به تعلیقات سیستانی بر مسایل منتخب استاد خویش «خوئی » مراجعه کنیم، می‌بینیم که در ۷۹۴ مسأله با او مخالفت کرده است. تعلیقی بر « المسائل المنتخبه» نوشته ی امام خوئی – فتاوى آیه الله السید علی حسینی سیستانی/ دار المؤرخ العربی بیروت ، لبنان.