وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
هشت تن از پسران ابی ذؤیب هذلی در یک سال به علت طاعون جان باختند؛ در چنان شرایطی او، چه میتوانست بگوید؟ وی، تسلیم گردید و در برابر تقدیر الهی سر تسلیم فرود آورد و گفت:
| وتجـلدی للشـامتین أریهم | أنی لریب الدهر لا أتضعضع |
«اظهار دلیری من برای کسانی که از مصیبت من شاد میشوند، این است که به آنها نشان میدهم که من، از بلای روزگار از پای در نمیآیم».
| وإذا المنیـه انشبت أظفارها | الفـیـت کـل تمیمه لا تنفع |
«و هرگاه مصیبت و بلا، چنگال تیز کرد و فرو کوفت، میبینم که هیچ تعویذ و افسونی، سودمند نیست».
﴿مَآ أَصَابَ مِن مُّصِیبَهٍ إِلَّا بِإِذۡنِ ٱللَّهِۗ﴾ [التغابن: ۱۱] «هیچ بلایی نمیرسد مگر به فرمان خدا».