مفهوم لغوی نبوّت:

مفهوم لغوی نبوّت:

سه اصل و ریشه برای این واژه بیان شده است؛ بنا بر قولی، از «نبأ»؛ یعنی خبر مهم و بزرگ گرفته شده و در نتیجه، نبوّت به معنای خبردادن است.

بنا بر روایتی، اصل آن «نباوه» یا «نَبوَه» بوده که هر دو به معنای بلندی و برتری است و از این رو، نبوّت یعنی رفعت و والایی.

یا اینکه از «نَبی» به معنای طریق و راه گرفته شده و نبوّت یعنی راه رسیدن به الله تعالی.[۱]

در حقیقت، نبوّت شرعی شامل تمامی معانی مذکور است، زیرا نبوّت خبردادن از جانب الله Uبوده و باعث برتری صاحبش می­شود، چون سبب گرامیداشت و بزرگداشت وی می­گردد. و نیز راه رسیدن به الله متعال است.

با وجود این، بهترین معنا برای واژۀ «نبوّت» و «نبیّ»، اشتقاق آن از «نبأ» است، زیرا [نبوّت] پیامبر از جانب الله تعالی اعلان می­شود و نیز او مردم را از الله Iباخبر می­سازد و نبوّتش با این کار حاصل شده و در نتیجۀ آن، ویژگی­های برتری و والایی برایش ثابت می­گردد و راه رسیدن به اللهY است.

در بسیاری از آیات قرآن، کلمۀ «نبأ» به معنای خبر آمده است؛ به عنوان مثال، الله تعالی می­فرماید:

﴿۞نَبِّئۡ عِبَادِیٓ أَنِّیٓ أَنَا ٱلۡغَفُورُ ٱلرَّحِیمُ﴾ [الحجر: ۴۹]

«[ای پیامبرr!] بندگانم را خبر ده که یقیناً من آمرزندۀ مهربانم».

همچنین از قول رسول الله rحکایت نموده که فرمودند:

﴿نَبَّأَنِیَ ٱلۡعَلِیمُ ٱلۡخَبِیرُ﴾ [التّحریم: ۳]

«[الله متعال] دانای آگاه مرا خبر داده است».

در ده­ها آیۀ دیگر نیز «نبأ» به معنای خبردادن است.

شاید بتوان گفت این موضوع، تأکید می­نماید که نبوّت از «نبأ»؛ یعنی خبردادن گرفته شده است. بنابراین «نبی» یعنی خبرداده­شده یا خبردهنده از جانب الله متعال.[۲]

[۱]– معجم مقاییس اللّغه، ابن فارس، ج ۵، صص ۳۸۴- ۳۸۵؛ لسان العرب، ج ۱، صص ۱۶۲- ۱۶۴٫

[۲]– عقیده ختم النّبوّه بالنّبوّه المحمّدیّه، احمد بن سعد الغامدی، صص ۱۴- ۱۵٫