این سخن به این معنی است که افعال الهی از جنبه اتصاف بر خداوند همه خیر محض است و در صدور افعال الهی شری وجود ندارد. یعنی شری از خداوند صادر نمیشود زیرا که همانا خداوند حاکم عادل است و تمام افعالش دارای حکمت و عدل است. عدل نیز مقتضی قرار دادن هر چیز در سر جای شایسته آن است که خداوند به آن آگاه است و شری که در اعمال وجود دارد، از جنبهی اضافه به عبد است که آنچه باعث به هلاکت رفتن او میشود، به خود او تعلق دارد و نیز نتیجه ای برابر و موافق با آن است که خود کسب کرده است.
همانگونه که میفرماید:
( وَمَآ أَصَابَکُمْ مِّن مُّصِیبَهٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَیَعْفُواْ عَن کَثِیرٍ )شوری ۳۰
«و هر [گونه] مصیبتى به شما برسد به سبب دستاورد خود شماست و [خدا] از بسیارى درمىگذرد.»
( وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَـکِن کَانُواْ هُمُ الظَّالِمِینَ )زخرف ۷۶
«و ما بر ایشان ستم نکردیم بلکه خود ستمکار بودند.»
( إِنَّ اللَّهَ لاَ یَظْلِمُ النَّاسَ شَیْئاً وَلَـکِنَّ النَّاسَ أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ )یونس ۴۴
«خدا به هیچ وجه به مردم ستم نمىکند لیکن مردم خود بر خویشتن ستم مىکنند.»
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین