مدال هایی که از عبادت روزه میگیریم اینها هستند؛

– حق الله سبحانه و تعالی و قرضش از ذمه ی ما برداشته میشود.
– اجر و ثواب نصیبمان می شود.
-الله عزوجل خودش روزه را مشروع کرده و ما هم با ادای این عبادت،الله تعالی حکمتش را در زندگی مان قرار میدهد.

قبل همه ی اینها یاد می گیریم که چگونه با نفس مقابله کنیم و همچنین از حال انسان های گرسنه آگاه می شویم…

بعضی ها فقط قرض را از ذمه ی خودش دفع میکند ، بعضی ها هم سوای ان اجر می برند و بعضی ها هم پیروزی ای که نصیبش شده را محاسبه میکند و به ماه های بعدی روانه میکند این شخص از هر نظری از روزه اش استفاده کرده است…

اما کسانی که خسران دنیا و آخرت را برگزیده اند ، در دنیا بخاطر گرسنگی و تشنگی ای که کشیدند دچار اذیت و در آخرت هم بخاطر اینکه در مقابل اجری نمیگیرند،دچار ضرر شده اند.

اینها انسان های بی درکی هستند…
اهل اسلام هستند لکن چرا نمی دانند که اهل اسلام هستند؟

تمام اعمالی را که مسلمانان انجام میدهند را، انجام می دهند اما روزی فکر نکرده اند که اینها را برای چه انجام می دهند…
الله سبحانه و تعالی ما را از قرار دادن انسان این چنینی محفوظ کند…

در صفحات قبل روایت هایی را که اورده ایم توضیح دهنده ی این هستند که چه روزه ای به صاحبش در دنیا و آخرت نفع خواهد رساند…

اگر بخواهیم بصورت ماده بیان کنیم میتوانیم اینها را بگوییم؛

_ روزه سپر است

آری!…
آن سپری است که انسان را از خواسته های پوچ محافظه میکند…
آن سپری است که انسان را از اهل اسفل السافلین که فقط زندگی شهوت و خورد و خوراکی دارند ، محافظ میکند…
آن سپری است که انسان را از غضب روزی که میگویند “ربم ان چنان غضبانک شده است که نه قبل از این و نه بعد از این اینچنین غصبناک نشده بود و اینچنین غضبناک هم نخواهد شد” محافظ میکند…

چراکه اهلش بطوریکه هیچ ریایی در ان نبود به رب شان تقرب جستند…
با اینکه اگر روزه نگیرند کسی نمیداند ولی بخاطر رب شان بخاطر نائل شدن به رضایت الله تعالی از احتیاجاتشان دست می کشند…
در مقابل ، مکافاتی به آنان نائل می شود که قلب را به لرزش در می اورد و زبان را از سخن گفتن منع میکند و بدن را از حرکت باز میدارد…
سخنی نخواهند داشت جز اینکه…وعده ی الله حق است…

«عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ عَنِ النَّبِیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: کُلُّ عَمَلِ ابْنِ آدَمَ لَهُ، إِلَّا الصَّوْمَ، فَإِنَّهُ لِی، وَأَنَا أَجْزِی بِهِ، وَلَخُلُوفُ فَمِ الصَّائِمِ أَطْیَبُ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ رِیحِ المِسْکِ». (متفق علیه)
از ابوهریره   از پیامبر صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ روایت شده است که فرمودند: خداوند متعال می‌فرماید: «هر عملی که انسان انجام می‌دهد، برای خودش است، جز روزه که روزه برای من است و من جزا و پاداش آن را می‌دهم.

«یَقُوْلُ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ: إِنَّمَا یَذَرُ شَهْوَتَهُ، وَطَعَامَهُ، وَشَرَابَهُ مِنْ أَجْلِی، فَالصِّیَامُ لِی، وَأَنَا أَجْزِی بِهِ، وکُلُّ حَسَنَهٍ بِعَشْرِ أَمْثَالِهَا إِلَى سَبْعِ مِائَهِ ضِعْفٍ، إِلَّا الصِّیَامَ فَهُوَ لِی، وَأَنَا أَجْزِی بِهِ». (موطا)
خداوند متعال می‌فرماید: «همانا [بنده‌ی روزه‌دارم] شهوت و خوراک و نوشیدنیش را به خاطر من رها می‌کند؛ پس روزه از آن من است و من پاداش آن را می‌دهم؛ هر نیکی [نزد من] ده برابر تا هفتصد برابر جزا و پاداش دارد، جز روزه، زیرا روزه از آن من است و من پاداش آن را می‌دهم (جزایش خارج از این قاعده است)».

 

ابن حجر الکوردی