۱- در مورد تحریم خمر، نص -در قرآن- وارد شده است که میفرماید: ﴿یَٰٓأَیُّهَا ٱلَّذِینَ ءَامَنُوٓاْ إِنَّمَا ٱلۡخَمۡرُ وَٱلۡمَیۡسِرُ وَٱلۡأَنصَابُ وَٱلۡأَزۡلَٰمُ رِجۡسٞ مِّنۡ عَمَلِ ٱلشَّیۡطَٰنِ فَٱجۡتَنِبُوهُ لَعَلَّکُمۡ تُفۡلِحُونَ٩٠﴾ [المائده: ۹۰]، «ای کسانی که ایمان آوردهاید، میخوارگی و قماربازی و بتان و تیرهای بختآزمایی پلیدند و عمل شیطان میباشند؛ پس از پلیدی دوری کنید تا رستگار شوید». و «خمر» در نزد عدهای از فقها، اسم نوشیدنی مستکنندهای است که فقط از انگور به دست میآید؛[۱] پس این ماده، اصلی است که نص (قرآن) حکم آن را -که تحریم است- اعلام کرده و نبیذِ خرما یا جو فرعی است که نصی در مورد حکم آنها وارد نشده است، لکن علّت حکم وارد شده برای شرابِ انگور، یعنی مستکننده بودن، در نبیذ خرما و جو هم وجود دارد؛ پس این دو هم، به خاطر اشتراک در علت، بر شرابِ انگور قیاس شده، دارای حکم شراب انگور یعنی تحریم میگردند.
[۱]– صحیح این است که خمر اسم همهی مواد مستکننده است، چنان که در حدیث شریف آمده است: «هر چیزی که مستکننده است، خمر است و هر خمری حرام است». لکن ما جهت توضیح عملیات قیاس، قول این گروه از فقها را به عنوان مثال ذکر کردیم.