۱- در قول الهی ﴿ٱلطَّلَٰقُ مَرَّتَانِ﴾، لفظِ طلاق بر معنای اصطلاحی شرعی، یعنی پایاندادن به رابطهی زناشویی صحیح اطلاق میشود و بر معنای لغوی آن، یعنی گشودن مطلق قید و محدودیت، اطلاق نمیشود. نیز، در قولِ الهی ﴿وَأَقِیمُواْ ٱلصَّلَوٰهَ﴾، از لفظِ «صلاه» معنای شرعی و اصطلاحی آن، یعنی همان عبادتِ معروف با ارکان و هیأت آن منظور میشود نه معنایِ لغوی آن که دعاست.
سبب حمل لفظ مشترک بر معنای اصطلاحی و نه لغوی آن هم، این است که چون شارع این لفظ را از معنای لغویاش به معنای اصطلاحیِ شرعیِ آن منتقل ساخته و در آن معنای شرعی به کار برده است. بنابراین، لفظ در عرف شرع، دلالت متعین و روشن خواهد داشت بر آنچه که شارع برای آن وضع کرده است و بر مسیر شرع رفتن هم واجب است[۱].
[۱]– تفسیر مقاتل ۱/ ۲۹۸٫