ماجرای ابلاغ سوره برائت

شیعه معتقد است که پیامبر صلی الله علیه وسلم ابتدا سوره برائت را به ابوبکر داد ولی بعد وحی نازل شد و جبرییل گفت این سوره را فقط مردی از خاندان تو باید بر مشرکین بخواند (جالب است که زمین و زمان برای خرد کردن شخصیت ابوبکر همکاری می‌کرده‌اند و جبرییل زودتر نمی‌توانسته این نکته را به پیامبر بگوید و خداوند نعوذبالله از روی قصد چنین کرده تا شخصیت یک نفر را خرد کند و او کینه علی را به دل بگیرد تا در سقیفه تلافی کند پس نعوذبالله خداوند اولین بذر تفرقه را پاشیده است و دهها نکته خنده دار دیگر) ولی اصل داستان که در سیره ابن هشام به آن اشاره شده اینگونه است: ابوبکر در سال هشتم به عنوان امیر حجاج از سوی پیامبر صلی الله علیه وسلم انتخاب و حجاج قبایل مسلمان تحت امر او رهسپار حج شدند بعد از اینکه قافله ابوبکر حرکت کرد آیات سوره توبه بر پیامبر صلی الله علیه وسلم نازل شد و جبرییل گفت شخصی از خاندان خودت باید آنرا بر مشرکین بخواند. وقتی حضرت علی علیه السلام به ابوبکر رسید ابوبکر پرسید آمده‌ای امیر باشی یا مامور؟ حضرت علی علیه السلام می‌فرماید: من مامورم ولی بایداین سوره را خودم بر مشرکین بخوانم. اکنون نگاه کنید معنا یکی است ولی نحوه بیان کردن آن چقدر متفاوت است و مشخص است که این داستان، طی قرون بعدی بر مبنای تمایلات فرقه‌ای این چنین تحریف شده است. اکنون چرا حضرت علی (و نه ابوبکر) باید این سوره را ابلاغ کند:

• حضرت ابوبکر مسن بوده و دارای صدایی ملایم و زیبا و همیشه هنگام خواندن قرآن گریه‌اش می‌گرفته ولی روح سوره توبه بدون بسم الله، خشن، حاکی از کشتن مشرکین در هر نقطه‌ای که یافت شوند. تعیین ضرب الاجل و ممنوعیت ورود مشرکین به مکه و… است. بهترین شخصیت برای ابلاغ چنین پیامهای قاطع و برنده‌ای شخصیت مشرک کش و جوان و پهلوان حضرت علی بوده است. که ضرب شست او را اکثر قبایل پیش از آن به صورت عینی و عملی درک کرده و به همین دلیل، پیام زبانی وحی را با مصداق عینی و عملی آن یعنی حضرت علی علیه السلام بهتر درک می‌کرده‌اند.
• پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلم، بسیار بزرگوارتر از آن بوده‌اند که شخصیت کسی را خرد کنند. حتی یک مورد هم سراغ نداریم که ایشان شخصیت دشمنان خودشان را هم خرد کرده باشند چه برسد به ابوبکر که پدر همسر و رفیق دوران کودکی و بزرگسالی ایشان بوده‌اند.
• به گواهی تاریخ، ابوبکر همیشه قرآن را به صورت بسیار حزین و غمگینی می‌خوانده به نحویکه هر کس از کنار خانه او رد می‌شده(به خصوص در مکه) بی اختیار می‌ایستاده و گوش می‌کرده است. ولی در اینجا ماهیت سورت توبه چیزی جز این را می‌طلبد. سوره‌ای که بدون (بسم الله الرحمن الرحیم) شروع شده معلوم است که در آن خبری از مهربانی و بخشندگی نیست. پس شخصیت ملایمی مانند ابوبکر نباید آنرا بخواند.