مؤمن کیست؟

استاد  ناصر سبحانی

«ایمان» از باب «افعال» و از ریشه‏ ی «أمْن» است و به ‏معنای آرام‏ گرفتن پس از وجود دلهره، ترس و نگرانی می ‏باشد. مؤمن کسی است که پس از گرفتار آمدن به ناآرامی‏ های دوران جاهلیت، نور هدایت را یافته و از طریق شناخت و تسلیم بدان، آرام می‏گیرد. این ایمان و آرامش، موضع ‏گیری درونی است که پس از آن موضع‏ گیری بیرونی ـ به‏تناسب هدایت الهی ـ مطرح می‏ شود که همان عمل صالح است. انسان‏ ها در مرحله‏ ی اول، به ‏صورت فردی به انجام عمل صالح ملتزم می ‏شوند؛ اما در مرحله‏ ی بعد، همدیگر را به صبر توصیه می‏ کنند؛ چرا که بندگی خدا، اذیت و آزار طاغوتیان را به ‏همراه دارد.

«مؤمن» از مصدر «ایمان»، باب افعال و از ریشه‏ی «أمْن» است. امن حالتی از امنیت و آرامش است که پس از سپری‏ شدن دلهره، اضطراب و ناآرامی بر انسان عارض می‏ شود؛ #مؤمن کسی است که این حالت را به کس دیگری می‏بخشد.

خداوند مؤمن است؛ یعنی وقتی بندگانش در اثر ترک #بندگی خدا، در نگرانی و قلق قرار می‏گیرند، بر اساس سنتی دیگر مانند #توبه، نگرانی آنان را از بین می ‏برد و به آن‏ ها امنیت می ‏بخشد. مؤمنین از هنگام ایمان‏ آوردن تا ابد از نعمت امنیت برخوردار هستند.

مؤمن کسی است که پس از تجربه‏نمودن تشویش و نگرانی، به امنیت و آسایش رسیده باشد؛ در واقع، کسی که در تاریکی‏های جاهلیّت، دچار نگرانی و اضطراب شده است و بعد از تشرّف به دین خدا، راه و مقصد نهایی خود را شناخته و در دنیا و آخرت به آرامش و امنیت می‏رسد، «مؤمن» نام دارد.

🗄  منبع : خداشناسی، اسماالله ، علم عالم علما