قیمت تو، بهشت است

شاعر می‌گوید:

 «خودم که صاحب چیزها هستم، از بین می‌روم؛ پس چگونه به خاطر از دست دادن چیزی گریه کنم»؟

دنیا با تمام طلا، نقره، مقام‌ها، کاخ‌ها و قصرهایش، ارزش یک قطره اشک را ندارد. در ترمذی از پیامبر ج روایت شده که فرموده است: «دنیا و آنچه که در دنیا است، ملعون هستند بجز ذکر خدا و آنچه که به آن نزدیک و شبیه است و دانشمند و دانش آموز».

متاع و دارایی‌های دنیا، فقط امانت‌هایی هستند که مدتی در اختیار ما می‌باشند. لبید، می‌گوید:

 «مال و خانواده، امانتهایی بیش نیستند و امانتها باید روزی برگردانده شوند».

ثروت‌های هنگفت، املاک و ماشین‌ها، یک لحظه هم زمان مرگ انسان را به تأخیر نمی‌اندازند. حاتم طایی می‌گوید:

 «سوگند می‌خورم آنگاه که مرگ فرا می‌رسد و نفس به آخر می‌آید، ثروت و دارایی، برای انسان هیچ کاری نمی‌کند».

حکما گفته‌اند: به هر چیزی ارزش و جایگاه معقول آن را بده؛ دنیا و آنچه در آن است، ارزش مؤمن را ندارد؛ ﴿وَمَا هَٰذِهِ ٱلۡحَیَوٰهُ ٱلدُّنۡیَآ إِلَّا لَهۡوٞ وَلَعِبٞۚ﴾ [العنکبوت: ۶۴] «و زندگانی دنیا، سرگرمی و بازیچه ای بیش نیست».

 

حسن بصری می‌گوید: هیچ چیزی جز بهشت را ارزش و بهای خود مدان؛ وجود مؤمن، گرانبهاست، اما برخی آن را ارزان می‌فروشند. کسانی که به خاطر از دست دادن دارایی، نابودی خانه و آتش گرفتن اتومبیل خود بی‌صبری می‌کنند و بر عکس، به خاطر نقص ایمان و گناهان و کوتاهی‌های خود در عبادت پروردگار، تأسف نمی‌خورند، خواهند دانست که آنها به اندازه نوحه و گریه‌ای که برای دنیا سر داده و به خاطر گناهان تأسف نخورده‌اند، در اشتباه بوده و کار نابجایی کرده‌اند؛ چرا که قضیه، قضیه ارزش‌ها، جایگاه‌ها و مسئولیت‌هاست. ﴿إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ یُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَهَ وَیَذَرُونَ وَرَآءَهُمۡ یَوۡمٗا ثَقِیلٗا ٢٧﴾ [الإنسان: ۲۷] «بی‌گمان این‌ها، دنیا را دوست دارند و روز دشوار و سخت (آخرت) را ترک می‌کنند».