قیامت هیبتی فراگیر (۱)

بسم الله الرحمن الرحیم
بیندیش و تصور کن ….
تصور کن خواهر و برادر جوانم ….
که از قبر برانگیخته شده ای …
عده ای فریاد سر می دهند:
ای وای بر ما چه کسی ما را از قبرمان برانگیخت. {قَالُوا یَا وَیْلَنَا مَنْ بَعَثَنَا مِنْ مَرْقَدِنَا}
انسان ها همگی سراسیمه و نگران, قلب ها به تپش افتاده …
حیران وسرگردان …
بیندیش و تصور کن ای جوان مسلمان که از قبر خود بر انگیخته شده ای …
ندا دهنده ای به سوی امری نا خوشایند فرا می خواند, چشمهای مردمان از ترس و وحشت به زیر افتاده, از قبرها بیرون می آیند گویا همانند ملخ های پراکنده هستند, شتابان به سوی آن ندا دهنده در حرکتند …
{یَوْمَ یَدْعُ الدَّاعِ إِلَى شَیْءٍ نُکُرٍ (۶) خُشَّعًا أَبْصَارُهُمْ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ کَأَنَّهُمْ جَرَادٌ مُنْتَشِرٌ (۷) مُهْطِعِینَ إِلَى الدَّاعِ یَقُولُ الْکَافِرُونَ هَذَا یَوْمٌ عَسِرٌ} (۸).
این منظر را تصور کن که صداها به سبب (جلال و شکوه خداوند) مهربان فروکش کرده، و جز صدای آهسته (و پنهان در زیر لبان ، چیزی) نمی شنوی.
{یَوْمَئِذٍ یَتَّبِعُونَ الدَّاعِیَ لَا عِوَجَ لَهُ وَخَشَعَتِ الْأَصْوَاتُ لِلرَّحْمَنِ فَلَا تَسْمَعُ إِلَّا هَمْسًا} (۱۰۸).