رضامندی، به انسان آرامش و ثبات میبخشد و به دل، هنگام اضطراب و تردید، به وسیله وعده الهی و وعده پیامبرش، اعتماد میبخشد؛ بدین سان دل، با زبان حال میگوید: ﴿هَٰذَا مَا وَعَدَنَا ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥ وَصَدَقَ ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥۚ وَمَا زَادَهُمۡ إِلَّآ إِیمَٰنٗا وَتَسۡلِیمٗا ٢٢﴾ [الأحزاب: ۲۲] «این، آن چیزی است که خدا و پیامبرش به ما وعده دادهاند و خدا و پیامبرش راست گفتند و به آنها جز ایمان و تسلیم نیفزود».
ناخشنودی، باعث اضطراب و انحراف، بیثباتی و تردید و بیماری قلب میگردد و بدین ترتیب انسان، همواره آشفته، ناخشنود و سرکش میماند و با زبان حال میگوید: ﴿مَّا وَعَدَنَا ٱللَّهُ وَرَسُولُهُۥٓ إِلَّا غُرُورٗا ١٢﴾ [الأحزاب: ۱۲] «خدا و پیامبرش، فقط به ما وعده فریب دادند»!
آنهایی که چنین دلهایی دارند، اگر حق به جانب آنها باشد، با یقین و درحالی که به آن تن میدهند، به سوی آن میآیند و اگر از آنها خواسته شود که حق کسی را بازپس دهند، روی برمی گردانند؛ اگر خیری به آنها برسد، آرام میگیرند و اگر فتنهای به آنان برسد، روی بر میتابند. چنین کسانی، دنیا و آخرت را از دست دادهاند. ﴿ذَٰلِکَ هُوَ ٱلۡخُسۡرَانُ ٱلۡمُبِینُ ١١﴾ [الحج: ۱۱] «این، زیان آشکار است».
رضامندی، آرامش را برای انسان به ارمغان میآورد؛ هیچ چیز برای انسان از آرامش سودمندتر نیست؛ هرگاه انسان آرامش مییابد، حالاتش نیز بهتر میشود و کارش، سامان میگیرد.
ناخشنودی، انسان را از آرامش دور مینماید. هرگاه آرامش، از وجود انسان بیرون برود، شادی و امنیت و زندگی خوب نیز از کوی حیاتش، رخت بر میبندد. آرامش، یکی از بزرگترین نعمتهای خدا بر بنده است که ثمره رضامندی از پروردگار هستی در تمام حالات میباشد.