فضیلت یاد خداوند

عَنْ أَبِی مُوسَى رضی اللّٰه عنه قَالَ: قَالَ النَّبِیُّ صلی اللّٰه علیه و آله و سلم :
«مَثَلُ الَّذِی یَذْکُرُ رَبَّهُ، وَالَّذِی لا یَذْکُرُ رَبَّهُ؛ مَثَلُ الْحَیِّ وَالْمَیِّتِ».

(بخارى:۶۴۰۷)

ترجمه:

ابوموسی اشعری رضی اللّٰه عنه می گوید: نبی اکرم صلی اللّٰه علیه و آله و سلم فرمود:

«مثال کسی که پروردگارش را ذکر می کند و کسی که پروردگارش را ذکر نمی کند، مانند شخص زنده و مرده است».

عَنْ أَبِی هُرَیْرَهَ رضی اللّٰه عنه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی اللّٰه علیه و آله و سلم :

«إِنَّ لِلَّهِ مَلائکَهً یَطُوفُونَ فِی الطُّرُقِ، یَلْتَمِسُونَ أَهْلَ الذِّکْرِ، فَإِذَا وَجَدُوا قَوْمًا یَذْکُرُونَ اللَّهَ، تَنَادَوْا: هَلُمُّوا إِلَى حَاجَتِکُمْ، قَالَ: فَیَحُفُّونَهُمْ بِأَجْنِحَتِهِمْ إِلَى السَّمَاءِ الدُّنْیَا، قَالَ: فَیَسْأَلُهُمْ رَبُّهُمْ ـ وَهُوَ أَعْلَمُ مِنْهُمْ ـ: مَا یَقُولُ عِبَادِی؟ قَالَ: یَقُولُونَ: یُسَبِّحُونَکَ، وَیُکَبِّرُونَکَ، وَیَحْمَدُونَکَ، وَیُمَجِّدُونَکَ، قَالَ: فَیَقُولُ: هَلْ رَأَوْنِی؟ قَالَ: فَیَقُولُونَ: لاَ، وَاللَّهِ مَا رَأَوْکَ. قَالَ: فَیَقُولُ: وَکَیْفَ لَوْ رَأَوْنِی؟ قَالَ: یَقُولُونَ: لَوْ رَأَوْکَ کَانُوا أَشَدَّ لَکَ عِبَادَهً، وَأَشَدَّ لَکَ تَمْجِیدًا وَتَحْمِیدًا، وَأَکْثَرَ لَکَ تَسْبِیحًا. قَالَ: یَقُولُ: فَمَا یَسْأَلُونِی؟ قَالَ: یَسْأَلُونَکَ الْجَنَّهَ، قَالَ: یَقُولُ: وَهَلْ رَأَوْهَا؟ قَالَ: یَقُولُونَ: لاَ، وَاللَّهِ یَا رَبِّ مَا رَأَوْهَا. قَالَ: یَقُولُ: فَکَیْفَ لَوْ أَنَّهُمْ رَأَوْهَا؟ قَالَ: یَقُولُونَ: لَوْ أَنَّهُمْ رَأَوْهَا، کَانُوا أَشَدَّ عَلَیْهَا حِرْصًا، وَأَشَدَّ لَهَا طَلَبًا، وَأَعْظَمَ فِیهَا رَغْبَهً. قَالَ: فَمِمَّ یَتَعَوَّذُونَ؟ قَالَ: یَقُولُونَ: مِنَ النَّارِ. قَالَ: یَقُولُ: وَهَلْ رَأَوْهَا؟ قَالَ: یَقُولُونَ: لاَ، وَاللَّهِ یَا رَبِّ مَا رَأَوْهَا. قَالَ: یَقُولُ: فَکَیْفَ لَوْ رَأَوْهَا؟ قَالَ: یَقُولُونَ: لَوْ رَأَوْهَا کَانُوا أَشَدَّ مِنْهَا فِرَارًا، وَأَشَدَّ لَهَا مَخَافَهً. قَالَ: فَیَقُولُ: فَأُشْهِدُکُمْ أَنِّی قَدْ غَفَرْتُ لَهُمْ. قَالَ: یَقُولُ مَلَکٌ مِنَ الْمَلاَئِکَهِ: فِیهِمْ فُلانٌ لَیْسَ مِنْهُمْ، إِنَّمَا جَاءَ لِحَاجَهٍ. قَالَ: هُمُ الْجُلَسَاءُ لا یَشْقَى بِهِمْ جَلِیسُهُمْ».

(بخارى:۶۴۰۸).

ترجمه:
ابوهریره رضی اللّٰه عنه می گوید: رسول الله صلی اللّٰه علیه و آله و سلم فرمود:

«خداوند، فرشتگانی دارد که در راهها مشغول گشت زنی هستند و بدنبال ذاکران می گردند. هرگاه، گروهی را ببینند که به یاد خدا مشغول اند، یکدیگر را صدا می زنند و می گویند : به هدف خود رسیدیم. آنگاه، ذاکران را تا آسمان دنیا زیر بالهایشان می گیرند. سپس خداوند که حال بندگانش را بهتر می داند از فرشتگان می پرسد که بندگانم چه می گویند؟ فرشتگان می گویند: پاکی و بزرگی تو را بیان می کنند و تو را تعریف و تمجید می نمایند. خداوند می فرماید: آیا مرا دیده اند؟ جواب می دهند : خیر، سو گند به خدا که تو را ندیده اند. خداوند می فرماید: اگر مرا می دیدند، چکار می کردند؟ می گویند : اگر تو را می دیدند، بیشتر عبادت می کردند و بیشتر حمد و ثنا و پاکی ات را بیان می نمودند. آنگاه خداوند می فرماید: از من چه می خواهند؟ فرشتگان می گویند : از تو بهشت می طلبند. خداوند می فرماید: آیا آن را دیده اند؟ می گویند: ای پروردگار! نه، سو گند به خدا که آن را ندیده اند. می فرماید : اگر آن را می دیدند، چکار می کردند؟ فرشتگان می گویند : اگر آن را می دیدند، بیشتر به آن علاقه مند می شدند، بیشتر به دنبال آن می رفتند و بیشتر به آن، تمایل نشان می دادند. خداوند می فرماید: از چه چیزی پناه می خواهند؟ می گویند: از جهنم. خداوند می فرماید: آیا آن را دیده اند؟ می گویند: ای پروردگار! نه، سوگند به خدا که آن را ندیده اند. خداوند می فرماید: اگرآن را می دیدند، چکار می کردند؟ می گویند: اگر آن را می دیدند، بیشتر از آن، دوری می کردند و بیشتر می ترسیدند. سرانجام، خداوند می فرماید: شما گواه باشید که من آنان را بخشیدم. یکی از فرشتگان می گوید: در میان آنان، فلانی وجود دارد که جزو آنان نیست بلکه برای انجام کاری آمده است. خداوند می فرماید: آنها کسانی هستند که همنشینشان هم بدبخت نمی شود» .