فضیلت دعوت به دین و دوری از تفرقه

﴿کُنتُمۡ خَیۡرَ أُمَّهٍ أُخۡرِجَتۡ لِلنَّاسِ تَأۡمُرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَتَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡمُنکَرِ وَتُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِۗ﴾ [آل عمران: ۱۱۰]. «شما بهترین امتّی بودید که به سود انسان‌ها خارج شدید، امر به معروف و نهی از منکر می‌کنید و به خدا ایمان دارید»

﴿وَأۡمُرۡ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَٱنۡهَ عَنِ ٱلۡمُنکَرِ﴾. [لقمان: ۱۷] «و امر به معروف کن و نهی از منکر کن».

در این آیه اگر دقّت شود: ﴿وَتُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِۗ﴾ بعد از امر به معروف و نهی از منکر آمده است که علّت این امر بزرگی و فضیلت داشتن امر دعوت و تبلیغ دین است که حتّی جلوتر از ایمان می‌باشد.

نبی اکرم ج می‌فرماید: روز قیامت شخصی را می‌آورند که در دنیا نماز، روزه، زکات و حج و همه­ی فرایضش را انجام داده است ولی با وجود این او را به عذاب الهی گرفتار می‌سازند به خاطر این‌که به خاطر عمل و حرف‌های او در امّت تفرقه بوجود آمده است و در مقابل شخصی را می‌آورند که هراسان از عذاب الهی است ولی او را وارد بهشت می‌سازند و به او می‌گویند: در فلان وقت، فلان حرف را زدی که باعث دور شدن فساد و نابودی اختلاف از جامعه­ی اسلامی شد.