هر کسیکه فقط برای الله یکتا تسلیم شود، پس او مسلمان است و کسیکه برای الله و غیر از او تسلیم شود، پس او مشرک است، و شخصی که در برابر الله تسلیم نشود، پس او کافر متکبر است.
کفر: انکار کردن پروردگار پاک و منزه به صورت کلی میباشد.
شرک: قرار دادن شریکی برای پروردگار جهانیان، که نقصی برایش محسوب میشود.
کفر از شرک بزرگتر است، برای اینکه در شرک اثبات پروردگار و اثبات شریکی برایش است، اما کفر انکار کردن پروردگار است، و هرکدام از آنها به دیگری نیز اطلاق میشود و اگر کفر و شرک در آیه یا حدیثی جمع شوند، هرکدام معنای خاصی دارد ولی اگر به صورت جداگانه ذکر شوند، هرکدام معنای دیگری و حکم آن را نیز شامل میشود.
الله بلندمرتبه میفرماید: ﴿مَا کَانَ لِلۡمُشۡرِکِینَ أَن یَعۡمُرُواْ مَسَٰجِدَ ٱللَّهِ شَٰهِدِینَ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِم بِٱلۡکُفۡرِۚ أُوْلَٰٓئِکَ حَبِطَتۡ أَعۡمَٰلُهُمۡ وَفِی ٱلنَّارِ هُمۡ خَٰلِدُونَ١٧﴾ [التوبه: ۱۷].
«سزاوار نیست که مشرکان، مساجدِ الله را آباد کنند، در حالی که آنان [عملاً] به کفرِ خویش گواهند [و آن را اظهار میکنند]. آنان هستند که اعمالشان تباه گشته است و خود در آتش [دوزخ] جاودانند».