فرقه شیعه (۱)

شیعه به فرقه­ها و گروه­های زیادی تقسیم می­شود که در این مختصر به توصیف دو فرقه از آنها اکتفا می­کنیم.

الف: غالیان: چنانکه خوارج ظهور کردند، شیعه­های غالی نیز برای اعلان الوهیت علی سربرآوردند. علی رضی­الله­عنه به آنها دستور کرد که از این عقیده و چنین سخنانی توبه کنند و سه روز به آنها مهلت داد اما آنان همچنان پافشاری کردند که علی دستور داد آنها را به گودال­هایی از آتش بیندازند. در راس این فتنه، عبدالله بن سبأ یا ابن السوداء بود. کسی که دشنام به ابوبکر و عمر را از حد گذرانده بود و علی رضی­الله­عنه در پی قتل او برآمد اما او فرار کرد.

به نظر ابن­تیمیه، قتل عبدالله بن سبا یا به سبب دشنام و یا به این دلیل بود که متهم به زندیق بودن است و احتمال زندقه قوی­تر است چرا که او یهودی بود که لباس اسلام پوشیده بود و  قصد فاسد کردن دین اسلام را از درون داشت.[۱]

ثابت شده است که این امواج پلید، همان دسیسه و توطئه­های مخفیانه­ای است که دشمنان اسلام از زمان عبدالله بن سبا برای فاسد کردن امور مسلمانان چیده­اند و او نقشه­ها و دسیسه­های محکمی برای ایجاد فتنه­ی سیاسی و دینی چید که آثار آن تا به امروز در میان برخی مذاهب صوفیه موجود است.[۲]

یهودیان میدان را باز و فرصت را مناسب دیدند تا در لباس طرفداری و پیروی از اهل بیت و در ابتدا با برانگیختن عواطف مسلمانان و برتری دادن علی بر عثمان، میان مسلمانان تفرقه و اختلاف بیندازند.

[۱] – ابن تیمیه، النبوات، ص ص ۱۴۲

[۲] – د. محمود قاسم، دراسات فی الفلسفه الاسلامیه، ص ۲۵۴-۲۵۵ چاپ: دارالمعارف، مصر سال ۱۹۷۳م.