وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
غیبت کردن (یاد نمودن از برادر مسلمان در غیاب او به بدی)
«لَمَّا عَرَجَ بِی رَبِّی عَزَّوَجَلّ مَرَرْتُ بِقَوْمٍ لَهُمْ أَظْفَارٌ مِنْ نُحَاسٍ، یَخْمُشُونَ وُجُوهَهُمْ وَصُدُورَهُمْ. فَقُلْتُ: مَنْ هَؤُلَاءِ یَا جِبْرِیلُ؟ قَالَ: هَؤُلَاءِ الَّذِینَ یَأْکُلُونَ لُحُومَ النَّاسِ، وَیَقَعُونَ فِی أَعْرَاضِهِمْ».[۱]
«هنگامی که خدایﻷ من را به معراج (دعوتم فرمود) از کنار قومی گذشتم ناخن‌های مسی (آهنی) داشتند و سینه و صورت خود را با آن می‌خراشیدند. گفتم: ای جبرئیل: آنان چه کسانی هستند؟ گفت: آنان کسانی هستند که گوشت مردم را می‌خورند (غیبت می‌کنند) و از آبرو و ناموس مردم (عیب جویی) می‌کنند».
[۱]– ابو داود (۴۸۷۸). آلبانی می‌گوید صحیح است.