کسی که در صدد انتقامجویی از مردم است یا برای خالی کردن دلش، بر آنها خشم میگیرد و از دست آنها ناراحت میشود، در حقیقت بهای سنگینی میپردازد؛ او، این بها را از قلب، گوشت، خون، اعصاب و از آرامش و سعادت و سرور خود میپردازد. به همین خاطر هم خودش ضرر میکند.
خداوند، علاج عصبانیت را به ما نشان داده و فرموده است: ﴿وَٱلۡکَٰظِمِینَ ٱلۡغَیۡظَ وَٱلۡعَافِینَ عَنِ ٱلنَّاسِۗ﴾ [آل عمران: ۱۳۴] «آنهایی که خشم خود را فرو میبرند و از مردم درگذر مینمایند». همچنین میفرماید: ﴿خُذِ ٱلۡعَفۡوَ وَأۡمُرۡ بِٱلۡعُرۡفِ وَأَعۡرِضۡ عَنِ ٱلۡجَٰهِلِینَ ١٩٩ ﴾ [الأعراف: ۱۹۹] «عفو وگذشت را در پیش بگیر و به خوبی و معروف امر کن و از جاهلان روی بگردان». نیز میفرماید: ﴿ٱدۡفَعۡ بِٱلَّتِی هِیَ أَحۡسَنُ فَإِذَا ٱلَّذِی بَیۡنَکَ وَبَیۡنَهُۥ عَدَٰوَهٞ کَأَنَّهُۥ وَلِیٌّ حَمِیمٞ ٣۴﴾ [فصلت: ۳۴] «با شیوه ای که بهتر است، برخورد کن؛ آنگاه میبینی که کسی که میان تو و او دشمنی بوده، گویا دوستی صمیمی است».