غلو در عبادات

نوع دوم از انواع غلو، غلوِ جزئیِ عملی می باشد که مصداق آن غلو در عبادات است.

منظور از جزئی بودن عبارت است از آنچه مربوط به جزئیات شریعت اسلامی می باشد. منظور از عملی، اموری است که مربوط به عمل انسان می شود و تنها اموری را شامل می شود که مربوط به فعل انسان است. و قول زبانی و عمل اعضا و جوارح را شامل می شود. و منظور از «عملی» در اینجا، عملی مجرد است که نتیجه عقیده ای فاسد نیست اما اگر عملی باشد که نتیجه عقیده ای فاسد باشد، در اینصورت غلو از نظر اعتقادی می باشد. با ذکر یک مثال مساله روشن تر می شود:

۱- کسی که تمام شب را به عبادت می گذراند، از نظر عمل غلو کننده و غالی شمرده می شود.

۲- اما کسی که با این اعتقاد و باور از مساجد مسلمانان دوری می کند که آنها مساجد ضرار هستند، مرتکب غلو کلی اعتقادی شده است.[۱]

براستی مبنای دین اسلام آسانی و رفع مشقت و سختی می باشد. رسول خدا  صلی الله علیه و سلم فرمودند: «إِنَّ اللهَ لَمْ یَبْعَثْنِی مُعَنِّتًا، وَلَکِنْ بَعَثَنِی مُعَلِّمًا مُیَسِّرًا»:[۲] «خداوند مرا سخت گیر نفرستاده است. بلکه مرا معلمی آسان گیر فرستاده است».

 

[۱] – الغلو فی الدین فی حیاه  المسلمین المعاصره: ص: ۷۷؛ دکتر عبدالرحمن بن معلا اللویحق.

[۲] – مسند احمد: ۳/۳۲۸: مسلم: ۲/۱۱۱۳